Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η προσαρμογή σε μία απροσδιόριστη πλην όμως επιθυμητή κανονικότητα, μέσα σε συνθήκες τελείως πρωτόγνωρες που δεν εγγυώνται καμία ασφάλεια.
Είχε προβλεφθεί το πρόβλημα από την άνοιξη ήδη όταν φάνηκε ότι μπορεί να αλλάξει η συνθήκη της πανδημίας με τον μαζικό εμβολιασμό, αλλά φαίνεται ότι δεν υπήρξε και πλήρες σχέδιο συνολικής μετάβασης.
Η μέτρια επίδοση του εμβολιασμού στην Ελλάδα αλλά και οι πολύ αρνητικοί δείκτες όπως οι απώλειες ζωών από κορωνοϊό, δείχνουν ότι η πανδημία είναι παρούσα. Μπορεί οι νεώτεροι να εκτονώθηκαν το Σάββατο, τουλάχιστον όσοι περίμεναν να χορέψουν με μουσική όλη τη νύχτα, όμως η κοινωνική πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική, αφού ο κίνδυνος νόσησης είναι υπαρκτός. Δεν γίναμε τελικά ούτε σε αυτό, Δανία του Νότου ή Πορτογαλία.
Και μπορεί να υπάρχει μία γενική διάθεση που μοιάζει να αφήνει απ’ έξω την πανδημία, όμως η κεντρική συζήτηση που γίνεται πάνω στους βασικούς άξονες, από την οικονομία και την αγορά ως την εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να την περιλαμβάνει σοβαρά.
Κι αυτό επιτείνεται από την κυβερνητική πολιτική που φαίνεται να στοχεύει στην επόμενη μέρα και την έξοδο.
Και δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει εγγύηση ότι τα προγράμματα επιδότησης πχ για την ακρίβεια στην ενέργεια θα αποδώσουν, ούτε η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζεται η ακρίβεια στην αγορά και οι ανατιμήσεις. Είναι και η επιλογή να προχωράει το κυβερνητικό πρόγραμμα σαν να μην υπάρχει πανδημία. Γιατί δεν μπορεί το υπουργείο Παιδείας να ασχολείται με το πώς θα κάνει αγωγές στους συνδικαλιστές ενώ δεν έχει βρει χώρους για λιγότερους μαθητές στις τάξεις ή φοιτητές στα αμφιθέατρα.
Και δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα, αντίθετα έχει να κάνει με τη συνολική εικόνα. Η Πολιτεία δεν μπορεί να σηκώσει τείχος ανοσίας στην κοινωνία, σηκώνει όμως κάθε άλλο θέμα που δημιουργεί αντιθέσεις και διχασμούς. Μήπως πρέπει να υπάρξει ένα μορατόριουμ μερικών μηνών που θα δούμε τουλάχιστον πώς θα αυξηθούν οι εμβολιασμοί; Γίνεται η αξιολόγηση των σχολείων και τον Απρίλιο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
