Το μέτρο της ευημερίας της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα ήταν μία τυπική οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων. Έπαιρναν μετά από πολλά χρόνια δουλειάς δύο δημόσιοι υπάλληλοι 2 με 3 χιλιάδες μισθό το μήνα, σύνολο στην οικογένεια ας πούμε 5 χιλιάδες επί 14 φορές το χρόνο. Ήταν όντως πολλά λεφτά αν τα συγκρίνεις σήμερα με τον βασικό μισθό. Και δημιουργούσε ένα πρότυπο. Για αυτό ήθελε τόσος κόσμος να γίνει δημόσιος υπάλληλος,. Και για αυτό ήταν τόσο μεγάλο το πλήγμα που δόθηκε με το πρώτο μνημόνιο όταν επιβλήθηκε αυτή η μορφή εσωτερικής υποτίμησης με καταβαράθρωση των μισθών ώστε να αντέξουν τα κρατικά έσοδα και να γίνει βιώσιμο το χρέος.
Τώρα το αν και κατά πόσο είναι βιώσιμο το χρέος είναι άλλη συζήτηση. Εδώ πιο πολύ με ενδιαφέρει αυτή η ρήξη με ένα πρότυπο, με έναν στόχο που είχαν οι εργαζόμενοι της χώρας να μπορούν να έχουν έναν καλό μισθό. Γιατί αυτός ο στόχος από μόνος του δεν πρέπει να θεωρείται λαϊκισμός όπως πολλοί λένε σήμερα. Οι άνθρωποι εργάζονται για να έχουν απολαβές που να τους δίνουν ποιότητα ζωής.
Και τώρα που πέρασε ίσως η μπόρα εκείνων των πρώτων χρόνων της κρίσης που ο ένας κλάδος επιτίθονταν στον άλλο και είχαμε εκείνο τον αυτοματισμό ότι φταίει ο διπλανός μας και στην ουσία υιοθετούσαμε κι εμείς κάποιες ευρωπαϊκές συκοφαντίες περί «τεμπέληδων» Ελλήνων, τώρα λοιπόν που κάτι καταλάβαμε για το γίνεται, ας κοιτάξουμε πώς θα αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων, πώς θα γίνει ποιοτική η εργασία και πώς θα αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
