Στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης μετά το 2010, είχαμε αντιληφθεί το παράδοξο του χρόνου που μας διέφευγε χωρίς να αισθανόμαστε τις μεταβολές του. Ήταν παράδοξο γιατί θέλαμε να τον σπρώξουμε τον χρόνο, να ξεφύγουμε από τη δύσκολη πραγματικότητα της οικονομικής κατάρρευσης και της ανασφάλειας και να πάμε παρακάτω, αλλά παράλληλα καταλαβαίναμε ότι πέρναγαν οι εποχές του χρόνου ίδιες και απαράλλακτες, χωρίς να χαιρόμαστε ούτε γιορτές, ούτε καλοκαίρια και χειμώνες.
Και όταν κάπως συνηθίσαμε στην έξοδο και είπαμε μετά το 2017-18 ότι αφήσαμε πίσω και τα μνημόνια και τη μεγάλη κρίση ήρθε το 2020 και μας θύμισε ότι πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτά τα Χριστούγεννα, είναι ζήτημα αν προλάβαμε να τα αντιληφθούμε κάπως από την παραμονή. Ο κόσμος στους δρόμους, οι ευχές, η προσπάθεια για γιορτή, έφτιαξαν το κλίμα και νιώσαμε ότι κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα και μακάρι αυτό το διάστημα ως την Πρωτοχρονιά να μας αφήσει ένα ζεστό και ενθαρρυντικό σημάδι για τη συνέχεια.
Γιατί κατά τα άλλα οι πονοκέφαλοι και οι ανησυχίες είναι πολλές. Το ακούς από παντού. Η ακρίβεια είναι μεγάλο πρόβλημα. Κι έρχεται πάνω στην ανεργία και την έλλειψη εσόδων σε πολλά νοικοκυριά. Και παντού η αγωνία για την πανδημία που δεν λέει να τελειώσει.
Είναι πολλά τα χρόνια που βιώνουμε κρίσεις. Ίσως γιατί τελικά οι κρίσεις είναι περισσότερο παρούσες από όσο νομίζουμε και δεν είναι τόσο έκτακτες όσο θα θέλαμε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τις αντιπαλεύουμε και να τις αντιμετωπίζουμε. Φέτος κάνουμε για δεύτερη χρονιά γιορτές παλεύοντας να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Θέλει δύναμη, αλλά και σύνεση. Μπορούμε να τα βρούμε και τα δύο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
