Τώρα με τη μακρά καραντίνα πολλοί ανακάλυψαν τις τηλεοπτικές σειρές με πολλούς κύκλους. Δεν είναι πρωτόγνωρο αν θυμηθούμε πόσο κράτησαν τα «Φιλαράκια» ας πούμε που επανέρχονται στο προσκήνιο με τη νέα συνάντηση των φίλων, ή για πόσα χρόνια ήταν ζωηρό το ενδιαφέρον για το Game of Thrones. Η διαφορά αυτή τη φορά όμως ήταν ότι με τον χρόνο που είχαμε μέσα στο σπίτι, βλέπαμε και δύο και τρία επεισόδια μαζί, μέσα από συνδρομητικές ή ελεύθερες πλατφόρμες που μας έδιναν χιλιάδες ώρες διαθέσιμες για θέαση.
Το ότι έγινε ένα κόλλημα οι σειρές δεν το συζητάμε. Περισσότερο λειτούργησαν σαν παρηγορητική διέξοδος, σαν μία επιλογή που μας αποφόρτιζε από την πίεση της κατάστασης γύρω μας. Νομίζω όμως ότι τελικά η ιδιότητα των τηλεοπτικών σειρών που μας κράτησαν και είχε περισσότερη επίδραση από άλλες, ήταν η αφηγηματική τους δύναμη και η δυνατότητα που μας έδιναν να «διαβάζουμε» αλλιώς τον κόσμο μας.
Μας κράτησε μπροστά στην τηλεόραση αυτή η ανάγκη μας να βιώσουμε μακρές, ζωντανές, δραματικές αφηγήσεις άλλων κόσμων που έμοιαζαν ή δεν έμοιαζαν με τον δικό μας, αλλά μπορούσαν να μας συνδέσουν, να μας συγκρατήσουν εκεί, στη θέση μας, χωρίς όμως αυτό το βάρος που μας πίεζε το στήθος από την πραγματική μας ζωή της πανδημίας.
Όσο κι αν έχουμε δίκιο σε όσα καταμαρτυρούμε στην τηλεόραση, είχε εκδοχές που μας έδωσαν πολλές ανάσες τους τελευταίους 13 μήνες. Ας το αναγνωρίσουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
