Πόνοι παντού στο σώμα, μία ατελείωτη διαπραγμάτευση με τη διαχείριση μικρών και μεγάλων πόνων. Όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού σαν να ξέσπαγαν από παντού στο σώμα μας και πόνοι που μας καλούσαν να τους αντιμετωπίσουμε. Ακριβώς τότε που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε εύκολα μέχρι τον γιατρό ή το νοσοκομείο- που φοβόμασταν άλλωστε και να πάμε- τότε ήταν που νιώθαμε τη φλεγμονή να πυροδοτείται.
Μπορεί και να μην νιώθαμε τίποτα στην ουσία, εκτός από την αίσθηση ότι κάτι μπορεί να μας συμβεί. Αληθεύει ότι υπήρξε κόσμος που δεν πήγαινε στο νοσοκομείο από τον φόβο του ότι θα κολλήσει και ανησυχούν τώρα οι γιατροί ότι θα έχουν συσσωρευτεί συμπτώματα από σοβαρές νόσους.
Όμως οι περισσότεροι δεν ήμασταν παρά κατά φαντασία ασθενείς. Ή μάλλον ήμαστε σίγουροι ότι πονάμε, ακριβώς γιατί είχαμε μπει στη ζώνη των φόβων μας, προβάλλαμε πάνω μας τον πόνο μίας μελλοντικής νόσου.
Τουλάχιστον για κάποιους εξ ημών που πάτησαν τα –ήντα, όταν επανέρχονταν η ψυχραιμία, η παρηγορητική και καθησυχαστική σκέψη ήταν αυτή τη φορά ότι το σώμα μας έτριζε επειδή μεγαλώνουμε κι όχι γιατί εκτεθήκαμε στην τρομερή αρρώστια και τον αχαλίνωτο ιό. Κι έτσι πέφταμε να κοιμηθούμε με την πίστη ότι αυτή τη φορά ήταν καλύτερο που μεγαλώνουμε κι ας πονάμε παντού. Είχαμε αφήσει έξω από την πόρτα τον ιό. Τον ιό της ανησυχίας…
