Σε μία κοινωνία που όλοι τα ξέρουν όλα είναι φανερό ότι τίποτα νέο δεν μπορεί να προκύψει. Ίσως και για αυτό να μας έχει πλήξει και τόσο βαριά σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο, η κρίση της πανδημίας. Το είχαμε δει άλλωστε και με την οικονομική κρίση ότι το πλήγμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από τη μείωση των εσόδων μας. Και τότε, διατυπώνονταν πολλές βεβαιότητες, από το ότι θα μας σώσουν τα μνημόνια ως ότι όλα είναι σχέδια των ξένων. Ακόμα ταλαιπωρούμαστε φυσικά…
Και τώρα υπάρχουν πολλές βεβαιότητες για το τι έγινε με την πανδημία. Κι όπου όλα είναι βεβαιότητες γρήγορα γίνονται και σταθερότητες, άτεγκτες και ακίνητες σε βαθμό που κολλάς στο έδαφος. Για αυτό και νιώθουμε ότι δεν αλλάζει τίποτα. Και για αυτό πολλοί περνάνε στην αδιαφορία και τη ματαιοπονία. Δεν είναι μεγάλο το ποσοστό των αρνητών στην Ελλάδα, μεγάλο είναι το ποσοστό όλων εκείνων που δεν δείχνουν κανέναν ενδιαφέρον στο να αναχαιτιστεί η νόσος και να επιστρέψουμε στις ελευθερίες μας.
Πώς όμως σπάει όλο αυτό το τείχος του απόλυτου; Δύσκολα. Θέλει πολλή δουλειά στη σοβαρότητα, στην τεκμηρίωση, αλλά και στο παράδειγμα, ειδικά στο προσωπικό παράδειγμα. Η συνέπεια, η ακρίβεια στα δεδομένα, η στάση ζωής είναι υποκειμενικές επιλογές, αλλά συνιστούν και ένα σύνολο, ένα πρότυπο. Μόνο αν δυναμώσει αυτό το πρότυπο μπορεί να σπάσουν και οι βεβαιότητες των απέναντι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
