Μεγάλες κουβέντες ανοίγουν για την αυτογνωσία στις μέρες μας και ειδικά οι μέρες της αλλαγής του χρόνου προσφέρονται και για εσωτερικές αποφάσεις για την προσωπική μεταβολή.
Αλλάζει ο χρόνος, αλλάζουμε κι εμείς. Μόνο που δεν είναι τόσο εύκολο. Ακόμα και τις υπόλοιπες μέρες, το ταξίδι της αυτογνωσίας σπάνια προχωρά αποτελεσματικά και συνήθως επιστρέφουμε πίσω στο οικείο λιμάνι, λιγάκι πιο απογοητευμένοι σε σχέση με την αναχώρηση.
Πιο εύκολο είναι να εκδηλώσουμε την επιθυμία να αλλάξουμε, παρά να το κάνουμε κιόλας. Κι ίσως περισσότερο πρέπει να μας προβληματίζει αυτή η επιθυμία για αλλαγή παρά το ότι δεν την καταφέρνουμε. Κι όχι γιατί δεν πρέπει να αλλάζουμε- η αλλαγή είναι το οξυγόνο της ζωής. Αλλά γιατί αυτή η συνεχής αγωνία να μάθουμε ποιοι είμαστε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τη φωνή μας όπως λένε κάποιοι άλλοι, ίσως να κρύβει και μια ανησυχία για το ποιοι είμαστε και μία δυσαρέσκεια για το τώρα. Μία απώθηση τελικά για το υπάρχον που δεν πηγάζει από την αδυναμία μας να αλλάξουμε εμείς προσωπικά όπως νομίζουμε, αλλά από την αδυναμία να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κι αν ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ, αν όσα μας επηρεάζουν παραμένουν ανέγγιχτα, τότε πόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή μόνο από το προσωπικό μας ταξίδι στην αυτογνωσία; Ή για να το πω κι αλλιώς: Αναγκαίο το μακρύ, διαρκές ταξίδι μας στο να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αλλά κάποτε πρέπει να αλλάξει κι ο κόσμος αν θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα.
