Η υγεία έρχεται και τρυπώνει δυνατά στο μυαλό μας όταν μετατρέπεται σε απειλή, όταν τίθεται θέμα απώλειας. Αρχικά, μας ανησυχεί ότι θα πάθουν κάτι τα αγαπημένα μας πρόσωπα, μετά βαθμιαία αρχίζουμε και ανησυχούμε και για τη δική μας υγεία, όταν υποψιαζόμαστε κάπου στα 40 ίσως ότι πιθανά δεν είμαστε αθάνατοι. Αυτές οι ανησυχίες έρχονται και κουμπώνουν όταν προκύπτουν και τα πρώτα προβλήματα, τα οποία ακόμα και μικρά να είναι μεγεθύνονται μέσα μας, γιατί είναι τα προσωπικά μας βάρη, οι οικείοι μας πόνοι, οι δικές μας ανησυχίες.
Αυτό το ψυχολογικό κομμάτι είναι και η μισή ιστορία γύρω από τον κορωνοϊό. Οι φόβοι μας και οι αγωνίες μας, το «χτύπα ξύλο» του Σωτήρη Τσιόδρα και η κυρία που έκανε το σταυρό της μια φορά πριν κάνει το εμβόλιο της γρίπης στο φαρμακείο, το όνειρο που είδε κάποιος άλλος πριν από τη μεγάλη εξέταση, οι ευχές για «χρόνια πολλά» που δίνουμε για να φτιάχνουμε μία αύρα καλοσύνης και έγνοιας για τον φίλο μας, ακόμα ακόμα και το ξεμάτιασμα για τον πονοκέφαλο. Αν όλα αυτά τα πιστεύεις κυριολεκτικά, τότε ναι, θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα, όταν η ζωή σε φέρει μπροστά σε μία σκληρή πραγματικότητα. Τις περισσότερες φορές όμως είναι οι μικρές μας συνήθειες για να εξοικειωνόμαστε με την καθημερινότητα και δεν τα πιστεύουμε.
Αλλά ακόμα και ο άνθρωπος των προκαταλήψεων και του παραδοσιακού ανορθολογισμού, στα χέρια των γιατρών θα αφεθεί τελικά όταν θα έρθει η κρίσιμη ώρα και αυτή είναι η μεγάλη νίκη της επιστήμης.
Θέλω να πω, ότι κανείς και καμιά δεν είμαστε ανεξάρτητοι από μύχιους φόβους που βγαίνουν καμιά φορά και απρόσμενα παρά το ότι τους έχουμε απωθήσει. Και το σώμα μας δεν λειτουργεί πάντα όπως νομίζουμε ότι το ορίζουμε. Αν δεν έχεις δώσει ποτέ αίμα δεν ξέρεις ότι μπορεί να το παίζεις τις περισσότερες φορές πολύ άνδρας, αλλά μία φορά θα ζαλιστείς και θα δεις το ταβάνι ανάποδα, για αυτό είναι δύο και τρεις νοσηλευτές γύρω σου ή σου λένε να πάρεις μία ανάσα πριν από τη βελόνα. Και για αυτό οι δικοί μου παλμοί φτάνουν στους 100 μόλις περνάω την πόρτα της Αιμοδοσίας- αλλά πέφτουν μόλις κάτσω στην καρέκλα.
Αν ρωτήσετε τους γιατρούς των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας, θα σας πουν ότι υπάρχουν ασθενείς που δεν παίρνουν τα φάρμακα για την πίεση ή τη χοληστερίνη και δεν επισκέπτονται τον γιατρό ακόμα κι αν αυξάνουν τα συμπτώματα. Ο φόβος για τη νόσηση υπερνικά την ανάγκη να σωθείς.
Και χρειάζεται να υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα πρόληψης και θεραπείας, αυτό που ονομάζουμε δημόσιο σύστημα υγείας για να καταφέρουμε να μειώνουμε τα ποσοστά νόσησης στον πληθυσμό και να προστατεύουμε τη δημόσια υγεία, που σημαίνει να εξασφαλίζουμε την ευημερία και τη μακροημέρευση των ανθρώπων. Μαζί με την καλύτερη διατροφή και τα φάρμακα, τα συστήματα υγείας έφεραν την πολύ μεγάλη αύξηση του μέσου όρου ζωής μέσα στον 20ο αιώνα. Κι αυτή τη μάχη δίνουμε και τώρα με τον νέο ιό. Κι αυτός τελικά είναι και ο ρόλος του συστήματος υγείας να μας δίνει έναν κανόνα και ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο προστατεύεται η ζωή μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
