Ο φίλος μου ο Μήτσος είναι απ’ αυτούς που αγαπούν τον ήλιο και στρέφουν το βλέμμα τους στον έναστρο ουρανό με θαυμασμό και απορία.
Κοιτάζει την ασημένια ολοστρόγγυλη όψη του φεγγαριού και τραγουδά τις ομορφιές του κόσμου.
Τραγουδά την ομορφιά του σύμπαντος και την απολυτότητα της αγάπης. Τρυπώνει στα όνειρα της ζήσης, αγωνίζεται για μια πιο όμορφη και δίκαια ανθρωπότητα.
Διαβάζει, σκαλίζει το κάθε κομμάτι ξύλου, ομορφαίνει τον κήπο του, κάνει εύκολες και δύσκολες πορείες.
Δεν βλέπει τηλεόραση. Λέει: «Τι να δω στην τηλεόραση. Ακούω ράδιο, μουσική, πάω στον κινηματόγραφο, μιλάω με γνωστούς, φίλους, ακόμη και με άτομα που βλέπω για πρώτη φορά. Τραγουδάω, φυσάω σε κάποιο μουσικό όργανο, για χαρές και λύπες που έρχονται και φεύγουν, μα εγώ κρατώ τις χαρές. Περπατώ κάθε φορά και σε άλλους δρόμους και έτσι βλέπω διαφορετικά πράγματα, τοπία… Με ευχαριστούν και με προκαλούν οι ομορφιές που αντικρίζω. Δεν είμαι ευάλωτος στον κάθε βοριά. Προσπαθώ ν’ αντισταθώ στη ζοφερή θλίψη που σκορπούν «κάποιοι» που ξέρουν να μιλούν όπως οι πετυχημένοι, γιατί πιστεύουν πως δε θα μπορέσουν ποτέ ν’ αποκαλυφθούν! Αλλοίμονο να γίνουμε λωτοφάγοι!
Στα βιβλία χρωστάω πολλές χαρές. Η γραπτή σοφία του κόσμου με κάνει ευτυχισμένο».
Κάθε φορά που τον συναντώ βλέπω από έναν ωκεανό στα δυο του μάτια.
Πάντα μένουν στο μυαλό μου τα λόγια του, οι χαρές, το φως και η ευφημία που πηγάζουν απ’ αυτά.
Στα μάτια του υπάρχει η σοβαρότητα μα και άφθονο γέλιο!
Ζηλεύω αυτό το σπινθηροβόλημα των ματιών του, που έχει το μεγαλείο των λουλουδιών.
Γιώργος Μακρίδης
