Όλες αυτές οι ειδήσεις με τα δυστυχήματα με παιδιά προφανώς συγκινούν ιδιαίτερα την κοινωνία. Ένα παιδί που πνίγεται ή που σκοτώνεται σε ένα τροχαίο ή ένα ατύχημα είναι μία δυσβάσταχτη απώλεια. Αλλά και κάθε απώλεια ζωής συγκινεί, όταν έρχεται ειδικά απρόοπτα, μετά από ένα ατύχημα που ίσως να μπορούσε και να αποφευχθεί. Και προκαλείται συνήθως και μία έντονη δημόσια συζήτηση για το τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα, ποια είναι τα ενδεδειγμένα μέτρα ασφαλείας και πρόληψης, ποιες είναι οι ευθύνες.
Σε αυτή τη χώρα έχεις πάντα την αίσθηση ότι χρειάζεσαι και τύχη για να βγεις αλώβητος από πολλές καταστάσεις. Υπάρχει μία αίσθηση γενικευμένης αυθαιρεσίας και έλλειψης ασφάλειας ακόμα και σε μικρά πράγματα της καθημερινότητας. Παρά την πρόοδο στις υποδομές και στα προληπτικά μέτρα ή τον εκσυγχρονισμό των κανονισμών ασφαλείας, είναι συχνό το φαινόμενο να νιώθεις ευάλωτος και αδύναμος. Ας σκεφτούμε το πιο απλό, έναν ποδηλάτη που πρέπει να κινηθεί σε έναν δρόμο μιας πόλης, πόσους κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσει.
Παρ’ όλα αυτά τα κρίσιμα προβλήματα φαίνεται να προκύπτουν εκεί που υπάρχουν αυξημένες ανάγκες για ασφάλεια και απαιτούνται οργανωμένες και υψηλού επιπέδου δομές και υποδομές καθώς και σημαντικοί χρηματοδοτικοί πόροι.
Η ασφάλεια κοστίζει. Θέλει σχέδια, υλικά και εξοπλισμό, συντήρηση, προσωπικό. Το έχουν καταλάβει οι τοπικές κοινωνίες από το πόσο δύσκολο έχει γίνει για παράδειγμα, για τους δήμους να λειτουργούν πιστοποιημένες παιδικές χαρές. Η πιστοποίηση όμως εμπεριέχει και τις συνθήκες ασφαλείας που απαιτούνται, άρα δεν μπορεί να γίνουν εκπτώσεις.
Μέσα σε μία τέτοια συνθήκη έρχεται και προκύπτει ότι τον κεντρικό ρόλο πρέπει να τον έχει το κράτος. Το κράτος που πρέπει να βάζει υψηλά στάνταρ, το κράτος που πρέπει να εξασφαλίζει πόρους, να έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς, να λειτουργεί με ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο. Κάποιες υπηρεσίες εξ αυτών μπορεί να υλοποιηθούν από ιδιώτες ή από δήμους, όμως τον βασικό ρόλο και την ευθύνη πρέπει να τον έχει το κράτος. Που θα αναλάβει στην ουσία και το δύσκολο κομμάτι, να μπορεί να υλοποιήσει όσα προβλέπονται στη νομοθεσία. Γιατί νομοθεσία φαίνεται ότι έχουμε πια. Στην υλοποίηση πάσχουμε. Κι ο κόσμος, οι πολίτες θέλουν να εμπιστεύονται το κράτος τους, ότι μεριμνά για την ασφάλειά τους. Αλλιώς άλλωστε σε τι χρειάζεται ένα κράτος; Να μοιράζει απλώς σε άλλους ευθύνες, αδυναμίες και ελλείψεις;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
