Δεν πέρασαν και πολλές μέρες από όταν πρωτομάθαμε για τη νέα επιδημία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι για πολλούς οι πρώτες σκέψεις όπως τις εκφράζαν ήταν να διαχωριστεί ο κόσμος.
Να απομονωθούν οι Κινέζοι πρώτα που «δεν πρόσεχαν και έτρωγαν παράξενα ζώα», μετά όσοι ταξίδευαν, όσοι έβηχαν. Οι πρώτες σκέψεις πολλών έκρυβαν μέσα τους τον στιγματισμό. Ας μην το ξεχνάμε. Και χρειάστηκε πολλή δουλειά από τους ειδικούς για να φανεί το εύρος των προβλημάτων που έρχονται. Αν το κατάλαβαν όλοι ακόμα.
Τώρα όμως που όλη η κοινωνία καλείται να επιδείξει αντοχές και σθένος, θα αντέξουν και οι ευαίσθητοι κρίκοι; Οι εργαζόμενοι θα δείξουν αλληλεγγύη μεταξύ τους; Οι επιχειρηματίες θα στηρίξουν τη δουλειά τους και τους εργαζομένους τους; Οι έχοντες θα σκεφτούν τους μη έχοντες; Οι υγιείς θα μεριμνήσουν για τους ασθενείς; Ο πήχης της ευθύνης και της προάσπισης αξιών όχι μόνο μπαίνει πολύ ψηλά, αλλά δοκιμάζεται και σε πρακτικό επίπεδο πια.
Κι εκεί είναι που κρίνονται οι άνθρωποι. Στην πράξη και στον δημόσιο χώρο, ανάμεσα στους πολλούς, για τους πολλούς. Μόνοι μας είμαστε οι καλύτεροι. Έχουμε τις καλύτερες απόψεις και τις καλύτερες λύσεις. Στην κοινή ζωή όμως συχνά όλα αυτά αποδεικνύονται λίγα και λειψά. Και η προσφορά μας στο κοινό καλό ελάχιστη. Κανείς όμως δεν τα έχει καταφέρει να περνάει καλά εκτός του κοινού καλού. Μην το ξεχνάμε αυτό…
