Η έλλειψη καφενείων στα χωριά, παρουσιάστηκε ως πρόβλημα από την αρχή της μεγάλης κρίσης. Πέρασε όμως ήδη μία δεκαετία χωρίς λύση. Η ελεύθερη αγορά δεν μπόρεσε να δει ίσως τόσο χαμηλά, ενώ και το κράτος δεν μπόρεσε να παγιώσει ένα σύστημα μέτρων και ρυθμίσεων που να βλέπει τη μικρή ζωής μιας τοπικής κοινότητας, εκεί που ένας καφές κι ένα τσίπουρο δεν αρκούν για να πληρώσει το ασφαλιστικό ταμείο του ο ιδιοκτήτης του καφενείου.
Αλλά και στην πόλη δεν τα καταφέρνουν πια τα καφενεία. Γιατί δεν προσαρμόζονται, γιατί αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες, γιατί άλλες είναι πια ίσως οι προτεραιότητες.
Το είδαμε και με τα περίπτερα που έκλεισαν μαζικά μόλις αντιμετωπίστηκαν σαν άλλες επιχειρήσεις μεγαλύτερες.
Μπορεί να είναι και αυτή η μοίρα κάποιων δραστηριοτήτων. Αλλάζουν επειδή αλλάζουν οι καιροί. Κι μάλλον αυτό που χάνεται σταδιακά είναι η μικρή κλίμακα. Χωρίς να αντικαθίσταται κι από κάτι καλύτερο συνολικά στη μεγάλη κλίμακα. Θα μας λείψει αυτός ο μικρόκοσμος της γειτονιάς και της συνοικίας; Μας λείπει ήδη, αλλά πού να το καταλάβουμε. Κλεισμένοι μέσα, με χαμηλά εισοδήματα βιώνουμε τις αλλαγές κατά μόνας σκρολάροντας στο κινητό ή με τα σίριαλ στην τηλεόραση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
