Άδεια είναι τα πάρκα μας. Τα όποια πάρκα μας. Κανάς ηλικιωμένος, ίσως μία μητέρα με καροτσάκι, κανάς νεαρός στρατιώτης που θέλει να πάρει μια ανάσα στην έξοδό του.Το θυμάμαι αυτό στο Διδυμότειχο που έβγαινα από το στρατόπεδο και χρειαζόταν να βρεις κάπου να κάτσεις για να περάσει η μέρα σου. Πόσο πια να κάθεσαι σε καφετέριες; Και πώς να τις πληρώνεις συνέχεια;
Το ότι δεν καθόμαστε στα πάρκα είναι ένας συνδυασμός. Εμείς δεν θέλουμε και δεν το έχουμε μάθει και η πόλη δεν φτιάχνει τα πάρκα έτσι ώστε να προσελκύουν τον κόσμο. Αλλού δεν είναι καθαρά, αλλού δεν έχει φως, αλλού δεν έχει καν παγκάκια. Κενοί χώροι πρασίνου γεμάτοι συχνά από προτομές και αγάλματα από τα «πρέπει» άλλων εποχών μεταπολεμικά. Μέχρις εκεί.
Μου έκανε εντύπωση ο περιβάλλοντας χώρος του Τζαμιού του Ασλάν Πασά, στο Δημοτικό Μουσείο. Τόσο πράσινος, τόσος ήσυχος, υπέροχος. Θα έπρεπε να πείθουμε τους Γιαννιώτες να κάνουν πικ νικ σε τέτοιους χώρους και να κάθονται ελεύθερα να περνάνε τον χρόνο τους. Θα μπορούσε να λειτουργεί κι ένα κυλικείο. Ένα παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά. Φτάνει να τα θέλει η πόλη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
