Όλα τα κόμματα σήμερα- στην προηγμένη τουλάχιστον πλευρά του κόσμου που κι αυτό πρέπει να το βάζουμε σε εισαγωγικά όσο δεν αναφέρουμε τα κριτήρια που κάνουν κάτι προηγμένο και μη- έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κομβικό πρόβλημα: Πώς θα ενισχύσουν το κοινωνικό κράτος, πώς θα μειώσουν τις ανισότητες, πώς θα αντιμετωπίσουν τη φτώχεια.
Ακόμα και στην καρδιά της Ευρώπης, στις εύρωστες οικονομίες και τα πανίσχυρα κράτη, εδώ και χρόνια βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα με τη φτώχεια, την ανεργία και την έλλειψη προοπτικών σημαντικών τμημάτων κοινωνικών στρωμάτων. Κάπως έτσι για παράδειγμα προέκυψε το σινεμά των αδερφών Νταρντέν από το Βέλγιο για να κάνουμε και μία πολιτιστική αναφορά.
Τα κόμματα εξουσίας τι λένε όταν πλησιάζουν εκλογές; Όχι άλλοι φόροι, όχι άλλες εισφορές, όχι άλλο κρατισμός. Και λογικό είναι αφού όλοι οι πολίτες δοκιμάζονται πια από τις κρίσεις. Ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία και έδειξε ότι κανένα σημείο του πλανήτη δεν θα μείνει ανεπηρέαστο.
Πώς όμως, χωρίς πόρους θα φτιαχτούν νέα νοσοκομεία, νέα σχολεία, νέοι δρόμοι κλπ. Δοκιμάζονται απαντήσεις όπως από την ενεργοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων, την αξιοποίηση κοινών πόρων (πχ Ταμείο Ανάκαμψης), την αλλαγή προς ψηφιακές υπηρεσίες κλπ
Στην πράξη όμως, η κατάσταση δεν δείχνει να αλλάζει ριζικά. Τα ίδια λέγαμε και πριν από τη μεγάλη κρίση. Σαν να μην βλέπεις το μέλλον και ζεις ένα διαρκές παρόν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
