Μετά τα τραγικά γεγονότα στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, άνοιξε ξανά η συζήτηση για το πώς αντιμετωπίζεται η χουλιγκανική βία και τι πρέπει να γίνει στον αθλητισμό. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης, οι οποίες δεν έφερναν κάτι νέο, αλλά έδιναν μεγαλύτερες αρμοδιότητες στην Αστυνομία, πυροδότησαν έναν νέο κύκλο συζητήσεων για το πόσο αποτελεσματικά είναι τέτοια μέτρα και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά και εμείς και όλος ο πλανήτης. Και ο χουλιγκανισμός συνεχίζει τη δράση του ενώ θρηνούμε και την απώλεια ανθρώπων.
Ήδη αυτό που διακρίνεται ως πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει μία μόνο αρχή από την οποία θα μπορούσαμε να πιαστούμε και να βρούμε τον μίτο των επόμενων βημάτων ως και τη λύτρωση. Έχουμε καταλάβει πια ότι είναι ένα πολυπαραγοντικό πρόβλημα με συνδέσεις σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όταν υπάρχουν οργανωμένες ομάδες φιλάθλων που παραπέμπουν στον ναζισμό και την ίδια στιγμή ακροδεξιά κόμματα διεκδικούν ακόμα και την άνοδο στην κυβέρνηση σε κάποιες χώρες, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε μπροστά σε ένα σημαντικό πρόβλημα στην Ευρώπη.
Παρ’ όλα αυτά και για να επιστρέψουμε στη χώρα μας, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε ξανά αν θέλουμε να δούμε και πρόοδο. Σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε και το ερώτημα ξανά για το πόσο αυξημένος θα είναι ο ρόλος της Αστυνομίας. Ας θυμηθούμε ότι το ερώτημα έχει τεθεί ξανά στο παρελθόν, όταν και αποφασίστηκε ότι εντός του γηπέδου οφείλουν οι ομάδες να διατηρούν μηχανισμούς ασφαλείας.
Από την άλλη, δεν μπορεί ένας σεκιούριτι να είναι αρμόδιος για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και την αποφυγή σκληρών εγκλημάτων. Αυτή είναι η δουλειά της Αστυνομίας.
Το θέμα είναι πού είναι το όριο. Το να έχεις δεκάδες αστυνομικούς για να ελέγχουν τη ροή των φιλάθλων και το ποιος έχει εισιτήριο πριν από τον αγώνα, δεν έχει νόημα. Όπως ήρθαν όμως τα πράγματα, όντως οι ΠΑΕ οφείλουν πια να γνωρίζουν ακόμα και ονομαστικά ποιος έχει αγοράσει εισιτήριο και μπήκε στο γήπεδο. Αφού καταφέραμε να ξεχάσουμε όλοι μας ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένα λαϊκό άθλημα και το γήπεδο μία ανοιχτή γιορτή για όλους, τώρα πρέπει να αποδεχθούμε ότι πλέον θα υπάρχουν όρια, προσαρμογές και υποχρεώσεις από όλους. Και οι ομάδες θα πρέπει να μας πείσουν ότι θέλουν να γίνονται ωραίοι αγώνες και από το γήπεδο και το ωραίο θέαμα να αντλούν και την αίγλη τους και τα έσοδά τους. Σε ένα βαθμό γίνεται σε πολλές χώρες και σε άλλα αθλήματα που επίσης έχουν φτάσει σε υψηλά επίπεδα επαγγελματισμού (δεν έχουν ακουστεί πχ φαινόμενα χουλιγκανισμού στο NBA). Ας γίνει κάποτε και στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αλλά και η Πολιτεία και το οργανωμένο κράτος δεν μπορεί να αποδέχεται ότι υπάρχουν μέσα στις πόλεις οργανωμένες ομάδες πολιτών με οπλισμό, σχέδια επίθεσης και εκδηλώσεις βίας, υπό το πρόσχημα κάποιας οπαδικής ταύτισης. Η αντιμετώπιση της οργανωμένης βίας είναι υπόθεση του κράτους το οποίο και οφείλει να δρα συνεχώς για την προάσπιση της κοινωνικής ειρήνης.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
