Το αρχαίο θέατρο της Λάρισας μοιάζει με ένα μικρό κόσμημα. Είναι στο κέντρο της πόλης και το διακρίνεις μόλις φτάσεις στην πλατεία ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ξεπηδά από το πουθενά και μοιάζει παράδοξο το πώς κατάφερε να διατηρηθεί. Οι πεζόδρομοι της Λάρισας, οι αλλαγές στο κέντρο για τη βιώσιμη μετακίνηση, τα συντριβάνια, τα ποδήλατα, έχουν προσδώσει έναν κοσμοπολίτικο αέρα στη θεσσαλική πρωτεύουσα που αξίζει να την περπατήσεις σε αυτήν την περιοχή τουλάχιστον που ενώνει και τις διαφορετικές εποχές της πόλης.
Χρειάστηκε να βρεθούμε στη Θεσσαλία το σαββατοκύριακο. Την Κυριακή το απόγευμα είχαν κοπάσει οι άνεμοι και κατεβήκαμε από την Ελασσόνα αφήνοντας πίσω το ψιλό χιόνι στην κορυφή του Ολύμπου, με το ραδιόφωνο στο Ράδιο Ελασσόνα που κρατάει από το 1989 και γιόρταζε όπως έλεγε ένα μήνυμά του.
Στη Γιάννουλη, έξω από τη Λάρισα, μπήκαμε με τρία τραγούδια του Λευτέρη Μυτιληναίου από έναν άλλο σταθμό και ένα επίμονο «γιατί» των στίχων, διασκέδαζε τις συζητήσεις που κάνουμε όλο αυτό το μήνα για το μέλλον της αριστεράς ενώ στο κινητό παρακολουθούμε ταξιδεύοντας μία ακόμα πανελλαδική συνδιάσκεψη, που έδειχνε καθαρά το δρόμο από το πρωί.
Στην επιστροφή προς τα Γιάννενα μέσω Τρικάλων, θαυμάσαμε ακόμα μία φορά την προνοητικότητα του κράτους μας που έχει φτιάξει δεκάδες νέους κυκλικούς κόμβους, αλλά δεν έχει φτιάξει ακόμα δρόμους. Ψηλά στην Τρυγόνα και τον Κορυδαλλό μνημονεύω πάντα τον παλιό δρόμο που παίρναμε από την Κατάρα για να φτάσουμε Θεσσαλονίκη και μπαίνοντας στην Εγνατία πια, τα σβήνει όλα η ταχύτητα. Με μια ανάσα, φτάσαμε στη λίμνη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
