Περπατώντας στον δρόμο βλέπεις μια πτυχή από τις ζωές των ανθρώπων. Και κατ΄ επέκταση τις πολλαπλές εκφάνσεις της πόλης.
Βλέπεις τα νέα παιδιά που το βλέμμα τους είναι πάντα μακριά σαν να πετάνε και να αποφεύγουν τη γείωση με την καθημερινότητα. Ονειρεύονται τη ζωή που θα έχουν και χαίρονται τη στιγμή τους.
Αλλά τη στιγμή τη χαίρονται και πολλοί ηλικιωμένοι που συναντάν γνωστούς, περνάνε από οικεία σημεία ή παραξενεύονται για αλλαγές που επέρχονται στα κτίρια.
Αλλά συναντώ και κόσμο που έχει χαμένο βλέμμα. Νέους και μεγαλύτερους. Και πολλούς που ασθμαίνουν από την ταχύτητα της ανάγκης, την πίεση να τα καταφέρουν.
Και είναι κάποιοι που μοιάζουν παραιτημένοι, που έχουν χάσει την αίσθηση της εγρήγορσης.’
Και υπάρχουν κι εκείνοι που νομίζουν ότι η πόλη τους ανήκει, όπως κι εκείνοι που δεν την έχουν συνηθίσει την πόλη και νιώθουν διαρκώς ξένοι.
Η πόλη είναι πολλά πράγματα., Και οι δρόμοι είναι η συνάντηση αυτών των πολλών. Τόσο πολλών πια που ίσως να έχει χαθεί και η έννοια της συνάντησης που φέρνει κάτι καλύτερο. Ίσως να είναι μόνο μια απλή συνύπαρξη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
