Τώρα με τους περιορισμούς που πολλοί διαμαρτύρονται για την ασφυκτική πίεση που νιώθουν, σκεφτόμουν ότι οι προσαρμογές έπρεπε να είναι περισσότερές, όχι τόσο σε αριθμό και εύρος, αλλά σε ποιότητα, πριν έρθει η επιδημία.
Έχω παράδειγμα τα δικαστήρια. Από τις λίγες φορές που έχω πάει για τις ανάγκες της δουλειάς σε μεγάλες δίκες, μου κάνει εντύπωση το πόσος κόσμος κυκλοφορεί άσκοπα, όπως και το ότι τα κτίρια δεν είναι σύγχρονα. Νομίζω ότι μία δίκη πρέπει να γίνεται σε συνθήκες μέγιστης ποιότητας εγκαταστάσεων και συνθηκών και να είναι ελεύθερες προφανώς για το κοινό, αλλά για τους πολίτες που ενδιαφέρονται και όχι απλώς δεν έχουν κάνει κάτι καλύτερο. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους δικαστές και δικηγόροι, που ας μην το ξεχνάμε, είναι λειτουργοί στην υπηρεσία του πολίτη και της δημοκρατίας.
Το αναδεικνύω το παράδειγμα για να έρθει και να συμπράξει σε άλλα παραδείγματα πιο οικεία. Στις συνθήκες πχ που επικρατούν σε δημόσιες υπηρεσίες όπου συχνά οι υπάλληλοι
είναι ο ένας πάνω στον άλλο, με ανύπαρκτες υποδομές. Ή στις συνθήκες που επικρατούν σε δημόσιους χώρους που προορίζονται για να δίνουν ανάσα στον κόσμο κι όχι για να του προκαλούν αποστροφή. Και ήταν έτσι τα πράγματα και πριν από την οικονομική κρίση.
Με άλλα λόγια, η φροντίδα του περιβάλλοντος μέσα στο οποία ζούμε και εργαζόμαστε, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον δημόσιο χώρο και τις κοινές μας λειτουργίες, μας
χαρακτηρίζουν ως κοινωνία. Και είναι κατανοητό σήμερα, ότι οι παράμετροι για υψηλό επίπεδο υγιεινής, ποιότητα των υποδομών, επαρκή χώρο και συνθήκες για απόσταση, χρήση
τεχνολογίας και δυνατότητες προσβασιμότητας, είναι παράγοντες που έπρεπε να τους είχαμε εξασφαλίσει πριν ενσκήψει η επιδημία που μας έκανε να σκεφτούμε επειγόντως αλλαγές και προσαρμογές. Αν είχαμε άλλες συμπεριφορές και άλλες συνθήκες, ήδη από το παρελθόν, θα λειτουργούσαν κι αλλιώς οι περιορισμοί σήμερα.
