Η ανασφάλεια ως νέα συνθήκη κανονικότητας
Διανύουμε μία περίοδο γενικευμένης ανησυχίας και ανασφάλειας. Και μέσα από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δούμε τις τεράστιες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και τη Σερβία για τις τραγωδίες στα Τέμπη και το Νόβι Σαντ, αλλά και το ξέσπασμα στην Βόρεια Μακεδονία με την τραγωδία στο κλαμπ. Δεν είναι μόνο η απώλεια των δεκάδων ζωών, κυρίως νέων ανθρώπων που φέρνει την βαριά θλίψη. Είναι και αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει ασφάλεια, ότι δεν έχουν εξασφαλιστεί οι συνθήκες διασφάλισης της ζωής των ανθρώπων στον δημόσιο χώρο.
Κάνοντας μία γενίκευση, βλέποντας από πιο ψηλά τον κόσμο αυτή η ανασφάλεια μοιάζει να είναι διάχυτη, να αφορά πολλά μέρη του πλανήτη, πολύ κόσμο.
Σίγουρα υπάρχει ανησυχία για πόλεμο μετά την Ουκρανία και τη Γάζα. Ακόμα και η πυρηνική απειλή έχει μπει στο λεξιλόγιό μας. Και δεν υπάρχει πολιτική που να μας καθησυχάζει, αντίθετα η κυρίαρχη πολιτική στην Ευρώπη είναι ένα πρόγραμμα εξοπλισμών 800 δισ. Καλούμαστε να κόψουμε από παντού, κυρίως από την κοινωνική πολιτική, για να βρούμε τους πόρους για την άμυνα. Ποιος το περίμενε αυτό πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες όταν με το Μάαστριχτ ή τη Συνθήκη της Λισαβώνας υποτίθεται ότι ανανεώναμε τους ορίζοντες της κοινής Ευρώπης;
Η εκλογή Τραμπ είναι προφανώς μεγάλη πηγή ανησυχίας, γιατί κανείς δεν γνωρίζει πώς θα λειτουργήσει η αμερικανική πολιτική ως προς το Διεθνές Δίκαιο όπως το γνωρίζαμε ή τις συμφωνίες διεθνούς συνεργασίας και σταθερότητας. Βλέπουμε ότι η πολιτική των ισχυρών δυνάμεων δεν εγγυάται την σταθερότητα όπως τη γνωρίζαμε τουλάχιστον.
Οι δε οικονομίες νομίζουμε ότι είναι φτιαγμένες πια για τους λίγους και όχι για τους πολλούς. Δεν είμαστε σίγουροι για τις δουλειές μας, για τους μισθούς μας ή για το σπίτι μας. Οικονομία σήμερα είναι να μην δεσμεύεται κανείς αν θα έχεις πετρέλαιο να ζεσταθείς ή στέγη για τον χειμώνα. Ποιος το περίμενε αυτό πριν από δέκα είκοσι χρόνια;
Τα παραδείγματα είναι πολλά και εμπλέκουν και τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Σαν έχει μπει πια το ακανόνιστο μέσα στο κανονικό για να του πάρει τη θέση. Και σαν η ανασφάλεια να είναι πια το μέγιστο που πρέπει να επιζητούμε σαν μία συνθήκη έστω… κανονικότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 18-03-2025
