Θέλει καρέκλες γύρω από το τραπέζι διαλόγου για τους δημόσιους χώρους
Όλο και πιο συχνά και πιο έντονα συζητάμε στην πόλη θέματα δημόσιων χώρων. Και βλέπουμε και πρωτοβουλίες από τον Δήμο ή παρεμβάσεις από φορείς, κόμματα και συλλογικότητες. Υπάρχει κινητικότητα. Και λίγη είναι όμως. Γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει πρόβλημα με τους δημόσιους χώρους και το αναγνωρίζουν πια όλες οι πλευρές. Δεν υπάρχουν πλατείες, δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, πάρκα, δεν υπάρχουν χώροι αναψυχής, δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι. Ειδικά στον στενό οικιστικό πυρήνα και το κέντρο της πόλης, όλα μοιάζει να έχουν καταληφθεί από τις πολυκατοικίες και τα αυτοκίνητα.
Υπάρχει όμως και μία ανάσα ελευθερίας λόγω της παρουσίας της λίμνης και των παραλίμνιων εκτάσεων που έμειναν ελεύθερες γιατί δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν παλιότερα, αλλά και λόγω της εγγύτητας με ένα ακμαίο ακόμα φυσικό περιβάλλον στη γύρω περιοχή που το πιέζουμε όσο περισσότερο μπορούμε βέβαια τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορες δράσεις και αναπτυξιακές παρεμβάσεις.
Το δύσκολο σήμερα δεν είναι να βρούμε ιδέες για παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο. Ιδέες υπάρχουν πολλές και καλές, γιατί έχει προχωρήσει και η επιστήμη, αλλά υπάρχουν πια και εμπειρίες διεθνώς από πόλεις που έχουν αντιμετωπίσει πολύ νωρίτερα τέτοιες προκλήσεις.
Εκεί που συναντάμε δυσκολίες είναι στον τρόπο που θα οργανώσουμε τις προτεραιότητες ώστε να ικανοποιείται το δημόσιο συμφέρον και να ισορροπούνται διαφορετικές μεταξύ τους προθέσεις, σχέδια και επιμέρους συμφέροντα. Και πάντα με την υπόμνηση ότι κάθε επιλογή πρέπει να μπορεί να υλοποιηθεί κιόλας, να έχει δηλαδή μελέτες και χρηματοδότηση, γιατί από ιδέες που έχουν μείνει στα χαρτιά, έχουμε κάμποσες.
Κι εδώ υπάρχει και ένα άλλο σημείο που θέλει προσοχή. Υπάρχουν αρκετοί φορείς καλών ιδεών όλα αυτά τα χρόνια που θέλουν την υλοποίηση των σχεδίων τους και μόνο, χωρίς να δέχονται διάλογο και παρατηρήσεις. Και συχνά χωρίς να γνωρίζουν πώς θα βρουν χρηματοδοτήσεις, παραπέμποντας στο «λεφτά υπάρχουν». Αυτές οι αντιλήψεις για τον σχεδιασμό του δημόσιου χώρου είναι παρωχημένες είναι και το κυριότερο, είναι αναποτελεσματικές. Δεν λειτουργούν.
Κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή στην πόλη πρέπει να γίνουν επιλογές για τον δημόσιο χώρο από το στρατόπεδο Βελισσαρίου μέχρι το παραλίμνιο κι από το πάρκο Λιθαρίτσια ως την πλατεία Χατζή ή τα Σεισμόπληκτα και τα Καρδαμίτσια.
Και για να κάνεις επιλογές χρειάζεται να μπορείς να ασκήσεις πολιτικές για τους πολλούς, γιατί το δημόσιο συμφέρον είναι το συμφέρον των πολλών. Οπότε το πώς θα αθληθεί το μικρό παιδί ή ο ηλικιωμένος, πώς θα πάρουν οικολογικές ανάσες οι κάτοικοι, θα έχουν πολιτιστικές εμπειρίες ή θα κερδίσουν από νέες υποδομές και δομές στην ποιότητα ζωής της καθημερινότητας, όλα αυτά και πολλά ακόμα πρέπει να μπουν πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλάνο, πάνω στο τραπέζι ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού. Σε συνδυασμό με τις προϋποθέσεις που βάζουν η επιστήμη της πολεοδόμησης και οι τεχνοκρατικές προδιαγραφές των χρηματοδοτικών εργαλείων, είναι η ώρα να καθήσουν όλοι σε αυτό το τραπέζι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 2-7-2025
