Η αντιμετώπιση της πανδημίας έγινε με την καραντίνα, ένα μέτρο που ιστορικά έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό. Στις μέρες μας δεν απέτρεψε μόνο τον συγχρωτισμό αλλά έδωσε πολύ χρόνο τόσο στα νοσοκομεία όσο και στην ιατρική έρευνα για να βρουν απαντήσεις.
Αυτό που κυρίως έκανε η καραντίνα είναι να δείξει τη δύναμη που έχει το κράτος να οργανώνει την κοινωνία στις δύσκολες ώρες.
Τώρα που περνάμε στην επόμενη φάση σταδιακά, το κρίσιμο είναι να δούμε πώς θα λειτουργούμε χωρίς οδηγίες, χωρίς καταναγκασμό, αλλά με ελεύθερη βούληση και αυτοπεριορισμούς. Όσο κι αν μοιάζει εύκολο, δεν είναι. Αντίθετα θα έλεγε κάποιος ότι είναι το ζητούμενο στις δημοκρατίες, αυτή ελεύθερη συμμετοχή στους κανόνες και στην ένταξη στο πλαίσιο.
Υπάρχει όμως παράδοση στο να περιμένουμε μονίμως από το κράτος οδηγίες που δεν σπάει εύκολα. Όλο για εγκυκλίους μιλάμε, κανονισμούς, περιορισμούς και απαγορεύσεις. Δεν προβλέπεται το ένα, απαγορεύεται το άλλο. Και προφανώς δεν εννοώ ότι δεν χρειάζονται νόμοι. Το ερώτημα είναι πώς να μάθουμε να λειτουργούμε με κανόνες αλλά και πρωτοβουλίες, Να θέλουμε κοινά πράγματα μέσα από την κοινή δράση και όχι από την απαγόρευση. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε.
