Κακός χαμός γίνεται πάλι με τα αγγλικά στο σχολείο. Παλιά είχαμε το αν θα τα κάνουμε πρώτη γλώσσα, τώρα αν θα μπουν στα νηπιαγωγεία. Συνήθως τέτοιες προτάσεις εκφράζουν την ευκολία μίας πολιτικής που δεν παράγεται από το εργαστήριο της Παιδαγωγικής, αλλά από την τέχνη της επικοινωνίας, των δημοσίων σχέσεων και της επιφάνειας, όχι της ουσίας.
Γιατί η μάχη δεν γίνεται για το πώς θα μάθουν τα παιδιά αγγλικά, αλλά για το γιατί πρέπει να μάθουν, ποιο θα είναι το όφελος.
Ιστορικά, η γνώση στην Ελλάδα και τα αγγλικά μέσα σε αυτήν, παρουσιάστηκε σαν διαβατήριο για κοινωνική άνοδο. Δεν είναι κακό, είναι αντίθετα εύλογο για κοινωνίες με μεγάλες ανισότητες και κράτη που δεν βοηθούν τους πολίτες τους. Στο τέλος είχε σημασία το «χαρτί». Με ένα «χαρτί», όπως ένα όποιο πτυχίο ή ένα δίπλωμα στα αγγλικά ή τη γνώση υπολογιστών έπαιρνες μόρια για διορισμό σε μία τυχαία θέση στο Δημόσιο, θέση που συχνά ούτε εσύ την ήθελες, ούτε… αυτήν.
Αν θέλει το υπουργείο να δει τι θα κάνει με τα αγγλικά ας ρωτήσει τα παιδιά πότε και πώς έμαθαν αγγλικά και πώς τα χρησιμοποιούν. Θα καταλάβει σίγουρα τι γίνεται στην πράξη. Και μάλλον θα δει ότι στα νήπια το πρόβλημα δεν είναι τα αγγλικά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
