Με αφορμή τους εργαζομένους της Ελευθεροτυπίας που τρέχουν να προηγηθούν οι τράπεζες έναντι των αποζημιώσεών τους, αλλά και τα site που δεν γνωρίζουμε ποτέ αν έχουν και ποιους εργαζομένους, ή τις περιπέτειες με την κρατική ενίσχυση, και με πολλές άλλες αφορμές, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που υπάρχει πλειοψηφική πίστη ότι η ενημέρωση δεν χρειάζεται δημοσιογράφους. Κι αν παρ’ ελπίδα βρεθούν και μερικοί δεν χρειάζεται και να πληρώνονται τόσο ώστε να ζουν αποκλειστικά από τη δουλειά τους. Μέχρις εκεί…
Μπορεί να είναι αυστηρό το συμπέρασμα, αλλά πρόκειται για πολύ διαδεδομένη αντίληψη που επιβιώνει σε όλες τις εξουσίες και διαχρονικά όσο αριστερά ή δεξιά κι αν φυσάει ο άνεμος… Όλα τα άλλα, τα καλά παραδείγματα με την ενημέρωση που μπορεί να συμβαίνουν όντως και ευτυχώς με αυτά ζούμε κι εμείς και διαβάζουμε και ενημερωνόμαστε, είναι γιατί υπάρχουν καλοί δημοσιογράφοι και καλοί εκδότες που επιμένουν κόντρα στο ρεύμα, ζώντας χωρίς επαρκείς πόρους στην πράξη. Πάντα με την αγωνία για το αύριο. Αλλά είναι μειοψηφία, δεν είναι πλειοψηφία.
Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο έχει γίνει τελικά να επιβιώσεις σε αυτό το πεδίο που αποκαλούμε ενημέρωση. Ο επιχειρηματίας και εκδότης όπως και ο δημοσιογράφος που θέλουν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους, πρέπει να παλέψουν πολύ για να τα βγάλουν πέρα. Άλλοι, εκμεταλλευόμενοι απλώς το όνομα «μέσο ενημέρωσης» τα καταφέρνουν καλύτερα, συνήθως όμως κάνοντας άλλες πιο επικερδείς δουλειές και έχοντας αλλότριους στόχους. Και κανένας δεν τους λέει τίποτα, αν δεν τους αποθεώνει κιόλας…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
