Είναι λίγο ανησυχητικό: Μία κυβέρνηση με εντυπωσιακή δημοφιλία στις δημοσκοπήσεις και αποδοχή μετά την αντιμετώπιση της κατάστασης με την πανδημία, χωρίς να έχει κάποιο λόγο εμφανώς, υιοθετεί τις αιτιάσεις μίας εκ των πλευρών που εμπλέκονται στην έρευνα ενός σκανδάλου- σκάνδαλο που δεν το οριοθετεί καν- και μοιάζει να μη βλέπει τίποτα άλλο παρά το πώς θα χτυπήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εντάξει, τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά και από την αντίστροφη πλευρά όταν ήταν κυβέρνηση η σημερινή αντιπολίτευση. Αλλά γιατί επιστρέφουμε σε ένα κλίμα που έχουμε ξαναζήσει και δεκαετίες πριν;
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη ήταν αντιπολίτευση που ζητούσε κάθαρση για να γίνει καλύτερο το πολιτικό σκηνικό το ’89 κι έκανε κινήσεις συμμαχίας ακόμα και με τον προαιώνιο πολιτικό αντίπαλο.
Η μία απάντηση για τα σημερινά είναι πολιτική. Εδώ μοιάζει, οι συμμαχίες να γίνονται εντός του κυβερνώντος κόμματος και με πολύ μικρό ορίζοντα, το πολύ μία εκλογική νίκη τον Οκτώβριο.
Μία εξήγηση που πατάει πάνω σε μία όλο και πιο γενικευμένη αίσθηση ότι η ΝΔ δεν μπορεί να κυβερνήσει, δεν μπορεί να επιβάλλει ατζέντα εξόδου από την κρίση και να αντιμετωπίσει το βαθύ αίσθημα δυσαρέσκειας που αυξάνει μέσα στην κοινωνία. Η ύφεση δείχνει τα δόντια της αργά και σταθερά και δοκιμάζει το αφήγημα επιτυχίας της κυβέρνησης.
Όλα αυτά, όμως, δημιουργούν την αίσθηση ενός εύθραυστου υπόβαθρου, πάνω στο οποίο δυσκολεύεται να πατήσει η κυβέρνηση και γι’ αυτό προσφεύγει στην ηθικολογία, κλασσική άλλωστε δεξαμενή πολιτικής για την παλιά δεξιά. Το ανησυχητικό είναι συνεπώς ότι επιστρέφουμε σε ένα παλιό υπόδειγμα, σε παλιές τεχνικές και σε ελαφρώς μουχλιασμένο ύφος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
