Προχτές το βράδυ στη συναυλία της Έλλης Πασπαλά, στο Στάδιο της Δωδώνης σκεφτόμουν πόσα χρόνια πέρασαν με αυτές τις γιορτές σε αρχαιολογικούς χώρους για την πανσέληνο.
Πριν γίνει ακόμα η Εγνατία τρέχαμε στη Δωδώνη, πλημμυρίζαμε το Ιτς Καλέ ή φτάναμε ως το Μ. Γαρδίκι και σε άλλα κάστρα και μνημεία της Ηπείρου. Έκαναν μεγάλη δουλειά οι Εφορείες Αρχαιοτήτων και οι αρχαιολόγοι, οι φύλακες, το προσωπικό και το υπουργείο Πολιτισμού με αυτό το πρόγραμμα, γιατί πέτυχαν να βάλουν τον κόσμο μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους.
Και μετά αυξήθηκαν οι εκδηλώσεις και έγιναν και σε άλλες χρονικές περιόδους και μετέτρεψαν τα μνημεία σε κοιτίδες πολιτισμού. Θυμάμαι εκείνη την καταπληκτική παράσταση της «Γυναίκας της Ζάκυθος» του Δήμου Αβδελιώδη με την Όλια Λαζαρίδου πάνω στις κερκίδες του Σταδίου στη Δωδώνη. Σαν να ζωντάνευε ο ίδιος ο χώρος.
Κι αυτό είναι τελικά το μεγάλο κέρδος. Με αφορμή το φεγγάρι, που άλλοτε έρχεται κοντά και άλλοτε είναι πιο μακριά, ανακαλύπτουμε μία σχέση του ανθρώπου με τα αρχαία, γίνονται τα μνημεία ζώντες χώροι, ανοίγει ένας διάλογος με την ιστορία, χωρίς διδακτισμό, αλλά με την απλότητα της παρουσίας. Τέτοιους δρόμους ανοίγει μόνο ο πολιτισμός. Και όταν έχει παρέα και την πανσέληνο το ταξίδι γίνεται ακόμα μακρύτερο.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
