Το ότι δύο χώρες εκτός ΕΕ, το Ισραήλ και η Βρετανία, πάνε πολύ καλύτερα και στον ρυθμό του εμβολιασμού και στην αποτελεσματικότητά του, δεν θα έπρεπε να είχε γίνει αντικείμενο προβληματισμού σε επίπεδο ηγεσίας της ΕΕ;
Εντάξει, υπάρχουν ίσως σοβαρότερα προβλήματα όπως το sofagate ή το πώς ένα μέρος της ηγεσίας της Γερμανίας θα μπλοκάρει το Ταμείο Ανάκαμψης ή το πώς ο ελλιπής σε όλα Μακρόν θα τους καταφέρει όλους να τον ψηφίσουν ξανά υπό τον φόβο της μαυρίλας της ακροδεξιάς, αλλά θα μπορούσαν να εξηγήσουν κάποια στιγμή γιατί ολόκληρη ΕΕ έμεινε πίσω από δύο μικρότερες δυνάμεις.
Σήμερα που βασιλεύει η μονοκρατορία του συμφώνου σταθερότητας και η αιώνια λιτότητα στην Ευρώπη, υπάρχουν άλλες πολιτικές που να ενώνουν τους Ευρωπαίους σε μία κοινή συναντίληψη του κοινωνικού και πολιτικού τους μέλλοντος;
Παλιότερα, ανησυχούσαμε για το κύμα ευρωσκεπτικισμού και αργότερα για τον εθνολαϊκισμό που υπονόμευε την κοινή ευρωπαϊκή πορεία. Σήμερα όμως είναι πιο ανησυχητικά τα πράγματα γιατί υπάρχει ένα καίριο πρόβλημα που χτυπάει στη ρίζα, που είναι υπαρξιακό για τους αΑνθρώπους, Η πανδημία σε βάζει σε δύσκολες σκέψεις και αναζητήσεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτό κάνει πιο σημαντική την ανάγκη της πολιτικής απάντησης από την Ευρώπη.
Η ΕΕ δεν ασκεί χειρότερες πολιτικές έναντι άλλων κρατών στην πανδημία. Ούτε έχει όλες τις ευθύνες. Όμως ασκεί αντιφατικές και άνισες πολιτικές και κυρίως δεν έχει ενιαία φωνή, δεν έχει κοινή φωνή. Αυτό αυξάνει την ανησυχία των Ευρωπαίων και κυρίως τους κάνει να πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται και να έχουν μία κοινή πορεία στα μεγάλα θέματα. Αν αυτό δεν διορθωθεί, αν δεν βρεθούν απαντήσεις, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν ρήξεις και στις άλλες πολιτικές όπως για την οικονομία και δεν θα είναι λύσεις γόνιμες και προοδευτικές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
