Την προηγούμενη εβδομάδα που περπατούσα στο παραλίμνιο, άκουσα τον διάλογο από μία ταινία. Πώς είναι τα καλοκαίρια που είναι ανοιχτά τα παράθυρα και ακούς τα σίριαλ από τις τηλεοράσεις στα διαμερίσματα. Αυτή τη φορά, όμως ήταν από μία ταινία που πρόβαλλε το Πνευματικό Κέντρο στην αυλή του «Δ. Χατζής». Μετά είδα από μακριά και τις σκηνές στο πανί, που έδειχναν έναν αγώνα μποξ.
Ήταν μία ωραία κινηματογραφική ατμόσφαιρα που μου θύμισε το άρωμα των παλιών θερινών σινεμά στο κέντρο των πόλεων. Νομίζω ότι στο φεστιβάλ του Λοκάρνο οι προβολές γίνονται στην πλατεία σε τεράστια οθόνη. Εδώ είμαστε δύσκολοι σε τέτοιες πρωτοβουλίες και όλο βρίσκουμε και κάτι για να γκρινιάξουμε. Αν και η εμπειρία μου πια από τα πολιτιστικά πράγματα της πόλης μας, μου λέει ότι όταν προκύπτει κάποιο θέμα με τα πολιτιστικά που γίνεται δημόσιος διάλογος, συνήθως είναι από πίσω κάποιος που θέλει να γίνει δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος. Μέχρις εκεί φτάνει η αντιπαράθεση περί του πολιτισμού- με τις εξαιρέσεις πάντα.
Για να ξαναγυρίσω, με την προβολή στη λίμνη, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν προκαλούσε το ενδιαφέρον των περιπατητών και όσων κάθονταν στα πεζούλια. Είχαν τα δικά τους θέματα αυτοί και δεν έριχναν ούτε βλέφαρο παραπέρα.
Άρα, ακόμα και όταν λαμβάνονται ωραίες πρωτοβουλίες πια, όπως με τις προβολές από τον Δήμο, αυτές αφορούν πια τον αποφασισμένο κόσμο, τον θεατή που έχει κάνει την επιλογή του. Οι πολλοί λείπουν πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
