Αυξημένη είναι η κινητικότητα γύρω από την πιθανότητα να αυξηθεί το προσφυγικό κύμα από το Αφγανιστάν προς την Ευρώπη μετά την κατάκτηση της εξουσίας από τους σκοταδιστές Ταλιμπάν. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η κινητικότητα μοιάζει προς το παρόν να κινείται σε ένα περισσότερο ρητορικό και επικοινωνιακό επίπεδο στη χώρα μας, που επικεντρώνει κυρίως στη λεγόμενη «θωράκιση» των συνόρων. Ενώ και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης επικρατεί μάλλον αμηχανία και έλλειψη προς το παρόν στρατηγικού σχεδιασμού.
Το προσφυγικό δεν είναι θέμα που λύνεται με διαγγέλματα και ανακοινώσεις προθέσεων. Κι αυτό γιατί έχει μία υλική βαρύτητα που υπερβαίνει και τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς όσων καλούνται να το αντιμετωπίσουν. Παρά τους κάποιους «μύθους» που καλλιεργήθηκαν και στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι δήθεν υπάρχουν πολιτικές που ευνοούν την «υποδοχή» και αυτό προσελκύει πρόσφυγες, στην πράξη κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απόδειξη, ότι και οι πολιτικές που ευνοούν την «αποτροπή». πάλι δεν πετυχαίνουν να λύσουν το πρόβλημα. Εκατομμύρια πρόσφυγες ήρθαν στην Ευρώπη σε λιγότερό από 10 χρόνια.
Αν οι πρόσφυγες αποφασίσουν να προχωρήσουν προς την Ευρώπη θα το πετύχουν σε ένα βαθμό, με όποιο σκληρό τίμημα. Οι χιλιάδες των νεκρών σε όλη τη Μεσόγειο την τελευταία δεκαετία το αποδεικνύει κι αυτό. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη μετακινούνται ακόμα και στα άκρα του κόσμου και δεν υπολογίζουν ούτε «τείχη», ούτε θάλασσες, ούτε Ακτοφυλακή. Και πολιτικές δυνάμεις της άκρας δεξιάς που βρέθηκαν στην ηγεσία κρατών όπως οι ΗΠΑ ή η Ιταλία δεν άλλαξαν τη γενική αυτή εικόνα παρά τις αντιπροσφυγικές κορώνες των ηγετών τους.
Κανένα κράτος δεν θέλει προφανώς να δει σε μία μέρα χιλιάδες ανθρώπους στο έδαφός του, χωρίς κανόνες και πλαίσιο. Και πολλά μικρά κράτη όπως η Ελλάδα δεν έχουν καν τη δυνατότητα να τους υποδεχτούν όλους με όρους ανθρωπισμού και ποιότητας ζωής. Η ενωμένη Ευρώπη όμως έχει τη δύναμη αφενός να ενημερώσει τους πρόσφυγες, νέους ή παλιούς ότι είναι αδύνατο να υποδεχτεί εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά και να ενημερώσει τους Ευρωπαίους πολίτες, με ρεαλισμό και βάσει των ευρωπαϊκών ιδανικών που τους ενώνουν, ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως πολιτισμένοι άνθρωποι και να βρουν τρόπους υποδοχής και ένταξης όσων κινδυνεύει η ζωή τους.
Αυτή τη στιγμή η ΕΕ δεν έχει μία νόμιμη δίοδο για το κορίτσι που κινδυνεύει στο Αφγανιστάν. Ας ξεκινήσουμε και από αυτό το θέμα κι ας μειωθεί λίγο η ευκολία με την οποία διατυπώνουμε την ιδέα του «κλειστού φρουρίου». Κανένα «φρούριο» και «τείχος» δεν άντεξε για πάντα στην Ευρώπη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
