Εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες άνθρωποι περπατάνε ή τρέχουν στην παραλίμνια οδό. Από την Κυρά Φροσύνη ως πέρα τον πεζόδρομο και την τελευταία γέφυρα, μόλις πιάσει ειδικά η άνοιξη, ένα μελίσσι νομίζεις από κόσμο κάνει τη βόλτα του.
Και την κάνει πιστεύοντας ότι αυτό του κάνει καλό στην Υγεία του που σημαίνει ότι έχουν πιάσει τόπο οι παραινέσεις των γιατρών για άσκηση και κίνηση. Άρα κάτι καλό έχει επιτευχθεί στην πόλη και αποδεικνύεται και από τη μαζική συμμετοχή στους πολλούς αγώνες δρόμου της πόλης.
Ας κάνει όμως αυτή τη διαδρομή μία μέρα ο Δήμαρχος για να δει πόσο δύσκολο είναι να την περπατήσεις για πέντε έξι χιλιόμετρα. Ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να περπατήσει πάνω στον ασφάλτινο ποδηλατόδρομο για να μην κουραστούν κι άλλο τα πόδια του, από τις σκληρές πλάκες με την ανώμαλη επιφάνεια, τη διαλυμένη επιφάνεια σε πολλά σημεία μπροστά στο Κάστρο ή τα σπασμένα πλακάκια γεμάτα παγίδες στην Ακτή Μιαούλη.
Θα πεις ότι είναι πολυτέλεια αυτή η συζήτηση, αφού στο τέλος τέλος ένα βάδισμα είναι και ένα τρέξιμο. Αναρωτιέσαι όμως γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι δεν δικαιούνται και μία διαδρομή που να είναι και αισθητικά όμορφη και λειτουργική. Ιδέες για υλικά και διαμόρφωση είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν διεθνώς. Μέχρι κάποτε να γίνουν οι νέες αναπλάσεις που υπόσχονται οι δημοτικές αρχές, ας γίνουν μερικές χρηστικές παρεμβάσεις.
