Υπάρχει μία παρανόηση με τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Δεν είναι συνδυασμός της Παιδείας με τη Θρησκεία.
Αυτά είναι αυτόνομες ενότητες, υπό την αρμοδιότητα ενός υπουργείου. Θα μπορούσε οι αρμοδιότητες των θρησκευμάτων, να ανήκουν στο υπουργείο Εσωτερικών για παράδειγμα.
Δεν είμαι αφελής να μην γνωρίζω τις ιδεολογικές και πολιτικές εκφάνσεις που έχουν από πίσω επί πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, οι ονομασίες των υπουργείων. Δεν θεωρώ τυχαία την αλλαγή της έννοιας της «εργασίας» σε «απασχόληση» ακόμα και σε επίπεδο ορολογίας.
Έχω όμως την αίσθηση ότι η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν έχει πρόβλημα να ασχολείται συνδυαστικά. Ενδιαφέρεται πολύ για τα κατηχητικά ή για τον εκκλησιασμό κατά την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, όπως δείχνουν πρόσφατες αποφάσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα. Επίσης δεν δείχνει και μεγάλη ενάργεια στο να αλλάξει η προσέγγιση στο θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών.
Θα πεις αυτά είναι θέματα που απασχολούν και την κοινωνία, οπότε γιατί να μην απασχολούν και το υπουργείο. Σωστό και αυτό. Αλλά, νομίζω ότι καλύτερο θα ήταν να ασχολούμαστε ως κράτος πρώτα πρώτα με τις επιστήμες, τον Διαφωτισμό, τη ρομποτική, τα προγράμματα διδασκαλίας… τέτοια πράγματα πιο κοντά στα εκπαιδευτικά διακυβεύματα σήμερα του κόσμου μας. Τη θρησκεία θα τη βρουν τα παιδιά, όπως και όλοι οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μέσα από τις δικές τους διαδρομές και με τη βοήθεια των Εκκλησιών που στις δημοκρατίες σαν τη δική μας έχουνε και πρέπει να έχουν, όλο το χώρο ελεύθερο για τις δράσεις τους.
