Δεν είχα περπατήσει στην πεζοδρομημένη παραλίμνια διαδρομή μας. Μου αρκεί η βόλτα γύρω από το σπίτι μου όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού και δεν βλέπω πάντα το λόγο να μετακινούμε μακριά για να περπατήσω. Είναι όμως τόσο όμορφο το να περπατάς δίπλα στη λίμνη, σε αυτήν την πόλη., Νιώθεις ότι μεταφέρεσαι σε έναν άλλο τόπο.
Το Σάββατο το βράδυ λοιπόν, έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Ήταν αυτή η πρωτόγνωρη εικόνα του πλήθους που είχε καταλάβει το δρόμο, η χαρά τους που ήταν ανάμεσα σε άλλους, που συνομιλούσαν. Και οι αποστάσεις τηρούνταν, μπορούσες να τις τηρήσεις, ακόμα κι αν κάποιος που έτρεχε απειλούσε χωρίς να το θέλει να βρεθεί πάνω σου.
Είναι κοινότοπο να πω πόση ανάγκη έχει η πόλη από χώρους για πεζούς και ποδήλατα. Το κάναμε πρωτοσέλιδο ως θέμα, αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες του Δήμου για τις πεζοδρομήσεις. Φαίνεται όμως πια ότι δεν αρκούν όλα αυτά, ότι πέρασε ο καιρός που κάναμε αιτήματα και διεκδικούσαμε. Πλέον, είναι η ώρα μόνο για έργα. Ο κόσμος έδειξε τι θέλει, Θέλει χώρο να ανασάνει, να περπατήσει, να έρθει σε επαφή με την πόλη και το περιβάλλον. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν καταλαβαίνει από πολιτική. Ή δεν θέλει να καταλάβει.
