Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε που και που και λίγη ησυχία. Να μας αφήνουν ήσυχους να ζούμε τη ζωή μας. Δεν χρειαζόμαστε όλες τις παραινέσεις, τα υποδείγματα και τα πρότυπα, τις αριστείες και τον παραδειγματισμό. Δεν μας είναι ανάγκη όλη αυτή η ταχύτητα, η πίεση για πρόοδο, η αγωνιώδης προσπάθεια για κυριαρχία.
Και δεν το λέω μπαίνοντας απέναντι από την πραγματικότητα. Στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι μας, με τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια υπαρξιακά ερωτήματα. Και τις ίδιες ανάγκες και κάτω από τις ίδιες πιέσεις και όλο αυτό που αποκαλούμε βιοπορισμό.
Δεν λέω για τους αναχωρητές, ούτε για όσους επιλέγουν να ζουν εκτός. Καλώς πράττουν αν το θέλουν.
Λέω για όλους εμάς που επιζητάμε πότε πότε την ησυχία μας. Να έχουμε τον χρόνο και τον χώρο να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε, να βιώνουμε την ελευθερία μας, χωρίς να καταπιέζουμε κανέναν, αλλά και να μην καταπιεζόμαστε από κανέναν.
Αυτή την αίσθηση της αναρχίας με την οποία γεννιέται το βλέμμα μας και οι ψυχές μας, αλλά κρύβεται με τα χρόνια κάτω από τις αλλεπάλληλες στρωματώσεις του ρεαλισμού και των πρέπει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
