Επιλεκτικά, όταν θέλουμε να υπονομεύσουμε τον λόγο του απέναντι, του φέρνουμε μπροστά του μία παλιότερη δήλωσή του που ίσως να έλεγε κάτι αντίθετο. Είμαστε συνέχεια μέσα στον κόσμο των αναρτήσεων και παίζουμε το παιχνίδι των κομμάτων στη Βουλή, «καταθέτοντας στα πρακτικά» κάτι που είχαμε στα αρχεία μας από καιρό, στον φάκελο που κρατάμε για όσους μας ενοχλούν. Δεν είμαστε όμως βουλευτές και κομματάρχες.
Ας μειωθεί λίγο όλο αυτό με το τι έλεγε κάποιος παλιά και γιατί λέει άλλα σήμερα. Και τι νόημα έχει αν κάποιος ήταν στην ΚΝΕ το ’80 ή την ΟΝΝΕΔ το ’90 ή είχε κάνει μία δήλωση το 2000; Ακόμα και όσα έχουν ειπωθεί στη μεγάλη κρίση του 2010, πάλιωσαν, είναι αρχαιολογία.
Και καταλαβαίνω ότι πολλά πρόσωπα του δημόσιου βίου είναι υποκριτές και κοιτάνε μόνο πώς θα καβατζώσουν μία θέση εξουσίας και χρήματος και έχουν γραμμένη και την ιδεολογία και τις αξίες κι όλα. Αλλά μη φτάσουμε να ενοχοποιούμε και τη νεότητα των ανθρώπων. Ακόμα και τα δημόσια πρόσωπα έχουν δικαίωμα να αλλάζουν απόψεις. Πόσο μάλλον όλοι οι υπόλοιποι που έχουν ένα προσωπικό βίο που μεταβάλλεται διαρκώς κι ας νομίζουμε ότι είμαστε πάντα εκείνα τα νέα παιδιά που αλλιώς ονειρευόμασταν τον κόσμο.
Όλοι μας μεγαλώνουμε και αλλάζουμε. Κι αν παραδεχόμαστε και τις αλλαγές μας ακόμα καλύτερα, αλλά δεν είναι και υποχρεωτικό να το κάνουμε και δημόσια. Ο αναστοχασμός είναι για την προσωπική μας ζωή. Δημόσια κρινόμαστε μόνο από το έργο μας…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
