Πέμπτη 28.03.2024
More

    Αποχρώσεις – Οι «πόνοι» της Παρασκευής 

    Έψαχνα στο «ιστορικό» του τελευταίου χρόνου για μία σελίδα κι έπεσα πάνω στις αναζητήσεις που έκανα. Οι περισσότερες ήταν για σκληρές ασθένειες τις οποίες δεν χρειάζεται να ονοματίσω. Τις ξέρουμε άλλωστε. Για ένα μεγάλο διάστημα μετρούσα τους πόνους μου και τους συσχέτιζα με κάτι τρομακτικό που με απειλούσε και είχα διαβάσει σε κάποια από τις χιλιάδες «ιατρικές» σελίδες που μας περιμένουν για να μας εξηγήσουν τι έχουμε. Τα πράγματα οξύνθηκαν τον χειμώνα που κλείστηκα μέσα με την καραντίνα. Τότε άρχισα να πονάω κάθε Παρασκευή βράδυ, κατά τις 9 που γύρναγα σπίτι από τη δουλειά. Ήταν η «αρρώστια της Παρασκευής».

    Οι πόνοι ήταν αληθινοί και εστιασμένοι. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι είχαν σχέση με την ένταση της δουλειάς, με τις 12 ώρες που κάθομαι κάθε μέρα στον υπολογιστή και σε μία καρέκλα, με το σφίξιμο που προκαλεί το άγχος επί χρόνια. Και με αυτό το αίσθημα της απόγνωσης που φέρνει η επίγνωση ότι ζούμε τα πιο δημιουργικά μας χρόνια από το 2009 που ήμουν 40, ως σήμερα μέσα σε διαρκείς κρίσεις, μέσα σε μία κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης.

    Η επιστροφή ξεκίνησε όταν άφησα να με αγαπήσουν οι άνθρωποι που με αγαπάνε, όταν σταμάτησα να επιδιώκω να είμαι αψεγάδιαστος και ακέραιος… κι όταν άρχισα να περπατάω ξανά. Κυριολεκτικά να περπατάω εκεί έξω στους δρόμους που με ενδιαφέρουν πάντα και να συναντώ ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, αλλά και στα μονοπάτια των αφηγήσεων, των ιστοριών και των λέξεων.

     

    ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

    ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ