Μου κάνουν εντύπωση δύο αντίθετες μεταξύ τους συμπεριφορές πάνω στην ίδια πρόκληση. Κάποιος επιλέγει να κάνει το εμβόλιο και λέει ότι ακόμα κι αν του ζητούσαν να κάνει ένα εμβόλιο το μήνα θα το έκανε, φτάνει να σώσει τη ζωή του και να φύγει η πανδημία. Και κάποιος άλλος με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, λέει ότι δεν πρόκειται να κάνει ποτέ αυτό το εμβόλιο, ακριβώς, όπως ισχυρίζεται για να προφυλάξει τη ζωή του.
Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές και τα δύο. Και σίγουρα είναι περισσότεροι οι της πρώτης άποψης και ευτυχώς γιατί δεν θα προχωρούσε ποτέ ο εμβολιασμός.
Λένε κάποιοι ότι το ζήτημα είναι να ακούγονται όλες οι απόψεις και ότι εντέλει αφού έχουμε δημοκρατία όλες οι απόψεις έχουν και το ίδιο βάρος. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν έχουν το ίδιο βάρος όλες οι απόψεις. Μπορεί να ακούγονται και πρέπει να ακούγονται, αλλά από ένα σημείο και πέρα σημασία έχει η επιστημονική αλήθεια, η ιστορική ακρίβεια, η κοινωνική συναίνεση με την πλειοψηφία στη λήψη των αποφάσεων και η πολιτική βούληση. Γιατί και αυτά είναι πυλώνες της δημοκρατίας, κάτι που κάποιοι το ξεχνάνε.
Όσο για την ελευθερία της έκφρασης είναι τόσο πολλά πια τα μέσα έκφρασης και δημοσιότητας σήμερα που δεν μπορούμε να λέμε ότι αποκλείεται κάποια άποψη. Άλλωστε ειδικά για την πανδημία έχουν ακουστεί τα πάντα δυνατά, ακόμα και ότι… δεν υπάρχει. Κανένα συνεπώς πρόβλημα δεν έχει ως προς αυτό η δημοκρατία.
Αυτό που θα μπορούσε να συζητηθεί είναι πώς οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις απόψεις τους, πώς δομείται η πολιτική συνείδησή τους μέσα στο χρόνο και πώς συγκροτείται η ιδιότητα του πολίτη. Φαίνεται ότι αυτά είναι κρίσιμα θέματα στις μέρες μας. Και αποδείχτηκε ότι δεν πρέπει να τα θεωρούμε πολυτέλεια, ούτε αυτονόητα. Το αντίθετο. Κι αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται και αγώνας, ενάργεια, για να υπάρχει δημοκρατία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
