Κορυφώνεται η συζήτηση που λαμβάνει τα χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης για την ανάγκη στήριξης των νοσοκομείων στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Την ίδια στιγμή αχνοφαίνεται η λάμψη της αισιοδοξίας μετά τις ανακοινώσεις για δύο εμβόλια που είχαν καλά αποτελέσματα και έπονται και άλλες ανακοινώσεις αυτές τις ημέρες.
Είναι μακριά ο Ιανουάριος ή η άνοιξη που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο καμπής στην αναχαίτιση της νόσου; Ανάλογα το πώς μετράς το χρόνο. Αν υπολογίζεις ως πολύ βαριά συνέπεια την απώλεια κάθε ζωής, τότε είμαστε πολύ μακριά από την έξοδο. Από την άλλη πέρασαν ήδη 8-9 μήνες που βρισκόμαστε σε αυτήν την τρομερή κατάσταση, θα περάσουν και οι επόμενοι.
Για το σύστημα Υγείας υπάρχει ένα κεντρικό ερώτημα: Πόσες μόνιμες προσλήψεις και μεγάλες επενδύσεις πρέπει να γίνονται ώστε να είναι πιο έτοιμο; Και αυτή η κατάσταση που ζούμε είναι τόσο έκτακτη ώστε να μην αποτελεί παράμετρο ενός κεντρικού σχεδιασμού. Αν θεωρήσουμε ότι είναι ένα πολύ έκτακτο και σπάνιο γεγονός τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζονται και πολλές μόνιμες προσλήψεις, αφού αρκούν οι έκτακτες προβλέψεις του σχεδίου δράσης. Πιο κοντά σε αυτή τη θέση είναι η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της που δεν βλέπουν μεγάλα προβλήματα στην υλοποίηση του σχεδιασμού.
Αν όμως θεωρήσει μεγάλο το χρονικό διάστημα των 8 μηνών και πολύ σοβαρές τις ελλείψεις σε κλίνες και προσωπικό τώρα που κορυφαίνεται η πανδημία, τότε εύλογα θέτεις ζήτημα για έγκαιρη προετοιμασία του συστήματος με θέσεις εργασίες και επενδύσεις σε εξοπλισμό. Αυτό είναι πιο κοντά στην πρόταση της αντιπολίτευσης.
Από την κοινωνική σκοπιά, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί τα νοσοκομεία έφτασαν στα όριά τους τόσο γρήγορα, όπως πχ στη Θεσσαλονίκη, και γιατί έχουν ανασταλεί χειρουργεία ή προγραμματισμένα ραντεβού κλπ. Το αίτημα δηλαδή για μόνιμες προσλήψεις στα νοσοκομεία μοιάζει να ταιριάζει με τις κοινωνικές ανάγκες.
Το ζήτημα όμως είναι διπλό: Πρέπει να υπάρχουν διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι και βούληση να διατεθούν στην Υγεία και παράλληλα να έχουν πειστεί όλες οι πλευρές ότι ένα νοσοκομείο πρέπει να διαθέτει δομές και υποδομές που δεν θα είναι πάντα χρήσιμες. Δεν θέλουμε να λειτουργούν όλες οι κλίνες ΜΕΘ γιατί τότε σημαίνει ότι θα έχουμε μειώσει πχ τα τροχαία δυστυχήματα. Θέλουμε όμως να υπάρχει περιθώριο στις ΜΕΘ ώστε να αντιμετωπίσει μία έξαρση της γρίπης ή την αύξηση των τροχαίων μία χρονιά.
Είναι ένας «πονοκέφαλος» όλο αυτό, ένας γρίφος. Λύνεται όμως αν ξεκαθαρίσεις ότι πάνω από όλα ένα σύστημα υγείας στηρίζεται σε δημόσιες, κρατικές επενδύσεις και κατά δεύτερο ότι πρέπει να υπάρχει ελεύθερη και άνετη πρόσβαση των ασθενών στο σύστημα. Κι αυτό είναι μία πολύ σοβαρή συζήτηση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
