Αυτή τη στιγμή ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο οποίο και πρέπει να δοθεί βάρος ώστε να επιλυθεί; Η οικονομία και η ακρίβεια; Ή μήπως οι προκλήσεις της Τουρκίας και η γεωπολιτική αστάθεια που δημιουργεί ο πόλεμος στην Ουκρανία; Αλλά και τι θα γίνει με τα νοσοκομεία που χρειάζονται προσωπικό και εξοπλισμό ή την έλλειψη σχολικών κτιρίων; Μα, υπάρχει και η καθημερινότητα, από τους χαμηλούς μισθούς και τους πανάκριβους λογαριασμούς ρεύματος, στην έλλειψη φαρμάκων και στην ανασφάλεια των νέων επιστημόνων που δεν βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους.
Κι όλα αυτά τα προβλήματα είναι ξεχωριστά, μοναδικά ώστε να πούμε ότι διανύουμε και μία ιδιαίτερη περίοδο κρίσης ή θα τα λέγαμε συνηθισμένα, καθημερινά που με τον έναν ή το άλλο τρόπο θα αντιμετωπιστούν;
Συνηθισμένα δεν είναι και σίγουρα συνιστούν μία νέα κατάσταση κρίσης. Αυτό είναι γενικώς αποδεκτό και έχει διεθνείς διαστάσεις. Αλλού το γεωπολιτικό έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτό και είναι πρώτο θέμα τα όπλα στην Ουκρανία για να αντιμετωπιστεί η εισβολή της Ρωσίας ή η στάση της Τουρκίας για την είσοδο στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και τη Φινλανδίας. Κράτη όπως η Γερμανία που χρειάζονται την ενέργεια πχ για την ανάπτυξή τους ως μεγάλοι παίχτες της Ευρώπης, προφανώς και εστιάζουν στα γεωπολιτικά ζητήματα.
Σε χώρες πάλι όπως η Ελλάδα που καλούνται να αντιμετωπίσουν ακόμα τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης και έχουν και ζητήματα κοινωνικής συνοχής, η ακρίβεια ή οι χαμηλοί μισθοί παίρνουν ως προβλήματα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Πρέπει συνεπώς να γίνει και μία ιεράρχηση στόχων και αναγκών ώστε να μη ξεφύγει η κατάσταση και βιώσουμε πάλι καταστάσεις του 2010-2012. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει αν συσσωρευτούν πολλά προβλήματα μαζί χωρίς απάντηση και λύσεις, αν συμπυκνωθεί ένα κύμα δυσαρέσκειας μαζί με απόγνωση και έλλειψη προοπτικών.
Και το ζήτημα δεν μπαίνει τυχαία, αφού είμαστε μπροστά σε έναν σκληρό προεκλογικό αγώνα, με όλα ανοιχτά τα θέματα, με διαφορετικές στρατηγικές από τα κόμματα εξουσίας και μία τάση να μην ιεραρχούνται οι προτεραιότητες από το κράτος. Μοιάζει σαν να πλέουμε σε έναν καράβι, σαν αμέριμνοι σε θάλασσες ανησυχίας και με επίγνωση ότι θα καθυστερήσουμε να βρούμε ασφαλές λιμάνι όσο δεν έχουμε ακόμα ξεκαθαρίσει τι θα γίνει με τον πλοίαρχο και τη σύνθεση του πληρώματος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
