Κάνοντας τη στάση με το λεωφορείο για την Αθήνα κάπου στο Αίγιο, είδα από μακριά το φως του ήλιου να προηγείται της ανατολής. Πόσο δύσκολο να δεις πια την ανατολή αν δεν τυχαίνει να ξυπνάς εκείνες τις ώρες. Ειδικά για εμάς στις εφημερίδες που ο χρόνος τρέχει προς το βράδυ για να καταλήξουμε σε κάποιο αποτέλεσμα, το ξημέρωμα μοιάζει με κάτι μακρινό.
Θυμήθηκα τον Πολ Μπόουλς που εμφανιζόταν ο ίδιος στο Τσάι στη Σαχάρα για να μας θυμίσει πόσο ανεπανάληπτη είναι η εμπειρία μιας ανατολής του ηλίου, την οποία λίγες φορές κατορθώνουμε στη ζωή μας να τη συλλάβουμε
Για αυτό άλλωστε και τα καλοκαίρια στις θάλασσες που νιώθουμε ότι έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο διαθέσιμο, περιμένουμε να δούμε την άλλη ανεπανάληπτη εκδοχή του χρόνου, τη δύση.
Ο κόσμος μας είναι γεμάτος τέτοιες στιγμές. Αλλά οι ζωές μας έχουν απομακρυνθεί από αυτόν τον βιωμένο χρόνο. Και απουσιάζουμε και από τον ίδιο τον τόπο. Οι ζωές μας είναι στιγμές σε κλειστούς κύκλους, σε γραφεία και σπίτια, μέσα σε έναν αναμενόμενο κύκλο. Είμαστε μακριά από το ανεπανάληπτο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
