Όταν άρχισε η καραντίνα, τότε που έκλεισαν τα σχολεία, φάνηκε να προκρίνεται μια πιο ζεστή εκδοχή για το πώς θα περάσουμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι.
Ευκαιρία είπαν κάμποσοι, να διαβάσουμε ό,τι δεν έχουμε διαβάσει από εκείνα τα δύσκολα και χοντρά βιβλία, άλλοι προγραμμάτισαν ταινίες, σίριαλ ή και πολλές δουλειές του σπιτιού. Πολλοί έκαναν πολλά από αυτά. Ειδικά όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να κλείσουν την πόρτα χωρίς να ανησυχούν για μισθούς, δάνεια και υποχρεώσεις.
Οι περισσότεροι όμως δεν ήταν σε αυτήν τη θέση. Πολλοί δουλεύουν ακόμα, αλλά ανησυχούν αν θα έχουν δουλειά ή μισθό και τον άλλο μήνα, πολλοί δεν δουλεύουν, αλλά δεν έχουν καθόλου λεφτά στον λογαριασμό, όλοι μας ανησυχούμε για την υγεία μας προφανώς κι αν κολλήσουμε κι από παντού βομβαρδιζόμαστε από ανησυχητικές ειδήσεις.
Σαν ένα πέπλο μας έχει καλύψει η ανησυχία, δεν βρίσκουμε σιγουριά πουθενά, κοιμόμαστε με ανοιχτά μάτια και ξυπνάμε με βαριά καρδιά. Κι έτσι ούτε τα πολλά βιβλία διαβάζουμε, ούτε τις ταινίες βλέπουμε με ευχαρίστηση.
Αν και απαντάμε με τον τρόπο μας, προσπαθούμε. Απαντάμε με την επιμονή ότι δεν θα μας καταβάλλει η ανησυχία. Και πάμε και στη δουλειά και ανοίγουμε και τα βιβλία και μαραθώνιους με σειρές διοργανώνουμε και τα μαθήματα τα κάνουν τα παιδιά στον υπολογιστή. Επιμένουμε κι αυτό μας σώζει…
