Μέχρι να ξεκαθαρίσουμε πόσο «βουβές» είναι αυτές οι εκλογές ή το πόσο «ίδιοι είναι όλοι» ας αναδείξουμε μία ιδιαίτερη πτυχή αυτής της περιόδου που για κάποιον λόγο τείνουμε να την αγνοούμε. Είναι οι εκλογές μετά την πανδημία. Αλλά είναι και οι εκλογές μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη ρωσική εισβολή, είναι οι εκλογές μετά την εκτόξευση της ακρίβειας, την οικονομική κρίση που δοκιμάζει τις ευρωπαϊκές χώρες με ειδικότερη την ενεργειακή κρίση. Είναι μία πολυ-κρίση που έχει πέσει στο κεφάλι μας και ήρθε να προστεθεί στη μεγάλη οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας.
Μπορεί άραγε μέσα σε μία τέτοια συνθήκη να πιστεύουμε όντως ότι υπάρχει κάποια «κανονικότητα»; Η μόνη κανονικότητα που μπορεί να σκεφτείς είναι ότι οι κρίσεις έρχονται σε… κανονικές περιόδους σαν φυσικό φαινόμενο. Που και τα φυσικά φαινόμενα σταδιακά έχουν αρχίσει να γίνονται αφύσικα.
Ας προσέξουμε μόνο το σημείο ότι οι νέοι ψηφοφόροι, οι 17χρονοι, μεγάλωσαν μέσα σε μία διαρκή κατάσταση κρίσης. Και δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που συζητάμε τόσο καιρό τη ματαίωση των προσδοκιών της μεσαίας τάξης ή τα χρόνια των ανοιχτών προοπτικών, των μεγάλων μισθών και του άνευ ορίου- έστω για κάποιους- καταναλωτισμού.
Έχοντας υπόψη αυτό το σκηνικό, αυτήν την πραγματικότητα μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί πολύς κόσμος δεν μιλάει για τις εκλογές ή δεν εκφράζεται. Ίσως γιατί έχεις άλλες προτεραιότητες, άλλα άγχη και αγωνίες που σχετίζονται με τον βιοπορισμό. Θα ψηφίσει προφανώς, θα αυξήσει το ενδιαφέρον του για τις κάλπες όσο περνάνε οι μέρες, αλλά έχει και άλλα προβλήματα να λύσει. Κι αυτό είναι το σκληρό μάθημα που θα έπρεπε να είχε λάβει ο πολιτικός κόσμος. Τίποτα δεν είναι πια όπως ήταν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
