Το μέλλον μας δεν πρέπει να το βιώνουμε στο παρόν μας. Θα πρέπει πάντα να υπάρχει λίγος χώρος για αισιοδοξία, μία πιθανότητα για κάθε νέο.
Αλλά εμείς πια μέσα στη συνθήκη της πανδημίας είμαστε κολλημένοι στο παρόν και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα μακρύτερα. Για αυτό και νιώθουμε απογοητευμένοι από όσα γίνονται και βιώνουμε, για αυτό και έχουμε αποκαρδιωθεί.
Τι συμβαίνει σήμερα; Η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης και της χώρας, μετράει και προσέχει και την ανάσα της. Έχει κάνει τα εμβόλια, το σκέφτεται για την τρίτη δόση, φοράει μάσκες παντού, αποφεύγει να βγαίνει έξω, έχει να δει φίλους και συγγενείς πάνω από ενάμιση χρόνο.
Δεν είναι όμως η συντριπτική πλειοψηφία ώστε να αλλάξει ριζικά η εικόνα. Μία πολύ ισχυρή μειοψηφία δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Δεν την ενοχλεί που έχει παγώσει ο κόσμος, η αγορά, η οικονομία. Και συνεχίζει να δει τη ζωή της περίπου όπως και πριν, χωρίς φυσικά να έχει κάνει εμβόλια. Η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι μία κάποια μακρινή υποχρέωση ενός κάποιου μακρινού κράτους.
Αυτή η κατάσταση, είναι φανερό ότι μπορεί να συνεχιστεί επί πολύ καιρό. Εμβόλια πολλά δεν γίνονται, τα νέα φάρμακα θα χρειαστούν κάποιους μήνες, η ενίσχυση του συστήματος Υγείας δεν είναι και κεντρική πολιτική, κατά συνέπεια ο κορωνοϊός αντέχει και είναι σθεναρός και οι συνέπειές του στην υγεία των ανθρώπων πολύ μεγάλες.
Δεν υπάρχει έξοδος, τουλάχιστον μέχρις εκεί που μπορούμε να δούμε. Κινούμαστε αργά, υπερβολικά αργά στο ίδιο τέλμα που μπήκαμε στις αρχές του 2020.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
