Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι κάθε μέρα χάνονται από μία ασθένεια 70 και 80 άνθρωποι. Δεν μπορείς καν να κατανοήσεις τα μεγέθη. Και ίσως και για αυτό από ένα σημείο και πέρα συνηθίζεις. Πάντα το «τέρας» γίνεται πιο οικείο όταν γίνεται και αναμενόμενο.
Και υπάρχει κάτι πραγματικά «τρομακτικό» σε αυτή τη νόσο που παίρνει τη ζωή τόσων ανθρώπων.
Αλλά πρέπει να αντισταθούμε στη συνήθεια, στην εξοικείωση με τον θάνατο και την απώλεια. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να έχουμε ένα σχέδιο αντιμετώπισης και να παράλληλα να θεωρούμε ότι μας αφορά προσωπικά αυτό που μας συμβαίνει.
Το σχέδιο είναι υπόθεση της Πολιτείας. Είναι η οργανωμένη και θεσμική κοινωνία που έχει σχέδια και τα υλοποιεί. Τις τελευταίες όμως εβδομάδες, υπάρχει μία αίσθηση ότι δεν υπάρχει πια άλλο σχέδιο για την αντιμετώπιση της έξαρσης της πανδημίας. Ακόμα και αυτή η παραδοχή ότι θα ασθενήσουν οι ανεμβολίαστοι, ακούγεται σαν μία αποδοχή της πραγματικότητας χωρίς ανταπάντηση.
Δεν λέει προφανώς κανείς ότι το κράτος δεν παλεύει κατά της πανδημίας. Κάθε μέρα στα νοσοκομεία δίνουν μάχη οι γιατροί για να σώσουν τον κόσμο. Όμως, και η ελληνική κυβέρνηση και οι άλλες ευρωπαϊκές μοιάζει να έχουν μείνει χωρίς εναλλακτικές επιλογές μπροστά στην επίθεση του κορωνοϊού. Απαιτείται άμεση αντεπίθεση.
Σε προσωπικό επίπεδο, τι θα μπορούσε ίσως να γίνει περισσότερο από τα παίρνουμε τα μέτρα και να εμβολιαζόμαστε; Ίσως να πρέπει να προσπαθήσουμε και να πείσουμε φίλους και γνωστούς ότι πρέπει να κάνουν το εμβόλιο. Όχι με κατήχηση ή με υποτίμηση του άλλου, αλλά με σεβασμό στις αντιρρήσεις του και την αντιπρόταση του προσωπικού παραδείγματος. Μπορεί μία προσωπική συζήτηση να γίνει πιο επιτυχημένη από μία γενική καμπάνια.
Πάντως και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο κάτι πρέπει να κάνουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
