Είναι σαν μία διπλή εικόνα. Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι μας και το πολύ πολύ στη μετακίνηση σπίτι-δουλειά- σπίτι, φτάνουμε σε ένα σημείο της πόλης και βλέπουμε εκατοντάδες κόσμο να πίνει π.χ. καφέ έξω. Μέσα σε λίγα χιλιόμετρα η πόλη είναι και κλεισμένη και ανοιχτή. Και δεν είναι παράλογο, αλλά εύλογο, γιατί αυτή είναι η κατάσταση. Κάνουμε τα εμβόλιά μας, παίρνουμε τα μέτρα, αλλά πρέπει να δούμε και έναν άνθρωπο από κοντά για να μη σκάσουμε από τη μοναξιά και την απομόνωση.
Και ίσως τελικά αυτή να είναι και μία εικόνα από το μέλλον έστω το κοντινό. Αυτοί οι διχασμοί, οι διπλές εικόνες θα συνεχιστούν ακόμα και όταν αναχαιτισθεί η πανδημία. Είτε γιατί θα συνεχίσουμε να φοβόμαστε, είτε γιατί θα έχουμε συνηθίσει στον σημερινό τρόπο ζωής. Και δεν είναι θέμα αν κάνουμε καλώς ή κακώς, αλλά μία πραγματικότητα που θα κληθούμε να διαχειριστούμε.
Άλλωστε ήδη οι επιλογές μας στηρίζονται και στην ανάληψη ενός ρίσκου. Παίρνουμε όλες τις προφυλάξεις αλλά δεν ξέρουμε κι αν από ατυχία πέσουμε πάνω στον ιό. Και η ζωή πρέπει να συνεχιστεί με αγώνα και προσπάθεια καθημερινή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
