Κατεβάζουμε μόνοι μας τον πήχη στην πόλη. Κυρίως γιατί προσαρμοζόμαστε στον ρεαλισμό της συγκυρίας που λέει ότι δεν υπάρχουν λεφτά για μεγάλα έξοδα και ότι πρέπει να μειώσουμε τις προσδοκίες μας. Μήπως όμως η παρατεταμένη κρίση και οι συνεχείς κρίσεις μας έχουν οδηγήσει στην αποχώρηση και από τις προσδοκίες;
Ένα απλό παράδειγμα. Όλη η παραλίμνια οδός είναι γεμάτη από αυτοκίνητα. Το έχουμε ξαναπεί, είναι σαν ένα τείχος από λαμαρίνες που δεν μας αφήνει καν να δούμε τη λίμνη. Το ίδιο και η πλατεία που είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, αν και σε όλο το κέντρο έχει πάνω από τρία πάρκινγκ.
Μετά είναι οι υποδομές. Τα έχουμε ξαναπεί κι αυτά. Δεν έχουμε καλά, μεγάλα, σύγχρονα σχολικά κτίρια. Αλλά δεν μας πειράζει που τα παιδιά μας δεν έχουν αποδυτήρια για τη γυμναστική ή αίθουσες για υπολογιστές και μουσική. Όπως δεν είναι προτεραιότητα για την πόλη ένα σύγχρονο κτίριο για Ωδείο και Μουσική Σκηνή ή για εκθέσεις. Τα έχουμε ξαναπεί κι αυτά. Ούτε δημαρχείο δεν έχουμε.
Γιατί μειώνονται οι προσδοκίες μας; Είναι πολλοί οι λόγοι, ένας από τους οποίους είναι ότι ο βιοπορισμός μας είναι δύσκολος και δεν σηκώνουμε κεφάλι. Πριν από 100 χρόνια ήταν πιο δύσκολη η ζωή, όμως στην πόλη οικοδομούνταν διαμάντια –κτίρια.
Νομίζω ότι ένας κύριος λόγος είναι ότι το πολιτικό δυναμικό του Δήμου διαχρονικά, δεν έχει καμία διάθεση για σχεδιασμό πέρα από τα τετριμμένα και αναμενόμενα από το κεντρικό κράτος. Βλέπει την εξωστρέφεια μόνο στον τουρισμό και δεν μπορεί να φανταστεί μία πόλη να πρωτοπορεί προσφέροντας μοναδικές υπηρεσίες στον πολίτη.
Τα Γιάννενα είναι μία πόλη που έχει ξεχάσει την αριστεία ως προσφορά στην κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
