Έχοντας μείνει αρκετό καιρό «μέσα» και περιορίζοντας τις μετακινήσεις μου στον άξονα «σπίτι- δουλειά» μου μοιάζει ασυνήθιστη η αλλαγή των τελευταίων ημερών. Είναι φανερό ότι για τον πολύ κόσμο η πανδημία μοιάζει να έχει μπει στο «ψυγείο» ή κάπου στη γωνία. Το καταλαβαίνεις κι από την έλλειψη ενδιαφέροντος για τεστ εκεί που μόλις πριν από μερικές εβδομάδες είχαμε τόσες ουρές.
Μάθαμε άραγε να διαχειριζόμαστε τη δύσκολη κατάσταση; Ως έναν βαθμό ναι, αφού βλέπεις ότι πολλοί προτιμούν τους εξωτερικούς χώρους ή χρησιμοποιούν μάσκες ακόμα κι εκεί που δεν είναι υποχρεωτικό πια.
Υπάρχει ένα ερώτημα όμως, για το πώς τελικά επηρεάζεται βαθύτερα η ζωή μας. Γιατί ελεύθερη πλήρως δεν τη λες, λόγω των περιορισμών που πρέπει να συνεχίσουν και άλλωστε δεν γίνεται να είναι όπως ήταν πριν από το 2020. Σήμερα ασχολείσαι με ποιον θα συναντηθείς, προσέχεις, κάνεις επιλογές, σε ενδιαφέρει να τηρούνται τα μέτρα και από τους άλλους. Είναι μια διαφορετική συνθήκη.
Το δύσκολο είναι να βρεις τη ζωτικότητα που να σου επιτρέπει να είσαι δημιουργικός σε μία κατάσταση που σε περιορίζει. Και μαζί και η πόλη να προσφέρεται στην στήριξη των πολιτών της. Είναι μία νέα πρόκληση για τον αστικό τρόπο ζωής να βγαίνεις εκεί «έξω», αντιμετωπίζοντας παράλληλα την πανδημία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
