Μπάνια και παραλίες άρχισαν να δημοσιεύονται από το Πάσχα. Και δεν λέμε για τους χειμερινούς κολυμβητές, αλλά τους… θερινούς που διαφημίζουν το «πρώτο μπάνιο», έχω την αίσθηση όλο και νωρίτερα κάθε χρόνο.
Και νομίζω ότι σε ένα βαθμό έχει να κάνει και με μία απάντηση στην πανδημία. Μία τάση εξωστρέφειας, στην ανοιχτωσιά της θάλασσας, για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
Στα καλά χρόνια της ευημερίας πάντως, που έχουν δύο δεκαετίες πίσω, το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος ήταν το ορόσημο. Σταδιακά μετακινήθηκε προς τα πίσω και έφτασε ως την πρωτομαγιά.
Μετά, αυξήθηκαν με τα χρόνια και οι πισίνες που είναι πιο προστατευμένες από τον καιρό. Και μετά… ήρθαν και οι αναρτήσεις. Γιατί πριν από 20 χρόνια δεν είχες και πολλούς τρόπους να δείξεις πού ήσουν και τι έκανες. Ενώ σήμερα με ένα κλικ και λίγη σκηνοθεσία χώρου ανεβάζεις ανεπανάληπτες σκηνές από «εξωτικούς παραδείσους», συχνά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι σου, κάπου στην… ορεινή Ελλάδα.
Καταναλώνουμε πια τόση «θάλασσα» έστω και ως εικόνα, που είναι παράδοξο που ακούς όλο και περισσότερους να λένε ότι «φέτος δεν θα πάνε διακοπές». Που στην πραγματικότητα δεν είναι παράδοξο…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
