Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω
Πού πάμε; Πάμε προς μια κοινωνία όλο και πιο αδιάφορη, για τον συνάνθρωπό μας; Μια κοινωνία όλο και πιο εγωιστική; Μια κοινωνία μικρού κλειστού κύκλου; Μια κοινωνία που όλο και πιο πολύ, ο κάθε ένας μας ενδιαφέρεται για το δικό του πλουτισμό και τη δική του επιτυχία;
Μέσα στη ροή του χρόνου αναζητούμε τον δημόσιο χώρο της επικοινωνίας, που χάσαμε; Της επικοινωνίας με τους φίλους μας, τους γείτονες μας, τους συμπολίτες μας, τον διπλανό μας άνθρωπο!
Αναζητούμε τον χρόνο της κανονικότητας της όμορφης καθημερινής ζωής μας; Μια ζωής που χάθηκε λόγω της πανδημίας, του φόβου για την ασταθή καθημερινότητα, που “κάποιοι” ονομάζουν κανονικότητα και υπερηφανεύονται γι’ αυτήν!
Δε μου αρέσει ο εγκλωβισμός του ανθρώπου της καθημερινότητας, μέσα στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που βαφτίζονται “πρόοδος”!
Δεν θα ήθελα να είμαι ένας από τους λίγους που, πριν από αιώνες, κινούν τα νήματα, του κινούμενου μεγάλου πλούτου, γιατί θα συντελούσα στην ύπαρξη του καθόλου αγγελικά πλασμένου κόσμου μας.
Ο ανορθολογισμός του κέρδους δείχνει χωρίς προσωπείο τα σκληρά, άκαμπτα χαρακτηριστικά του απέναντι στην προάσπιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων και της ανθρώπινης ζωής.
Δεν μου αρέσουν όσοι κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους, τον δικό τους οικονομικό ατομισμό, τα δικά τους συμφέροντα και των δικών τους. Οι άλλοι, οι πολλοί;
Έχω την εντύπωση πως αυτό, αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο.
Μου αρέσουν όσοι είναι απελευθερωμένοι από την τάξη αυτού του χρόνου.
Το ξετύλιγμα και το άπλωμα της αλυσίδας του χρόνου μας δίνει τη δυνατότητα, να κατανοούμε με σαφήνεια κάποιες αλληλουχίες των κομματιών του, για να πάμε στον όμορφο δημόσιο χώρο της επικοινωνίας.
Γιώργος Μακρίδης
