Μπορούν να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα ακραίας βίας και εκμετάλλευσης ανθρώπων, σαν αυτά που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα;
Και τι μπορεί να κάνει μία οργανωμένη κοινωνία στην πρόληψη και την ενημέρωση ή και την εκπαίδευση των πολιτών ώστε να μην αποτελούν όλα τετελεσμένα γεγονότα στην αρμοδιότητα των αστυνομικών αρχών;
Δεν είναι εύκολη η απάντηση όσο κι αν θα μπορούσαμε να πούμε όλοι μας με ευκολία ότι το σχολείο θα ήταν ένα πλαίσιο αναφοράς για την ενδυνάμωση των νέων ανθρώπων και την ανάπτυξη ισχυρών αξιών ανθρωπισμού και αλληλοσεβασμού.
Κατ’ αρχάς πρέπει να αποφύγουμε δύο παγίδες. Η πρώτη είναι να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και να αναθέσουμε απλώς σε άλλους τις αρμοδιότητες ελέγχου και επέμβασης. Να μην αποδεχθούμε ότι ο κόσμος μας είναι σκληρός και κυνικός και να μην θεωρήσουμε ότι δεν μας αφορά επειδή στον μικρόκοσμό μας δεν συμβαίνουν τέτοια εγκλήματα. Πρέπει να λειτουργούμε ως πολίτες που τους αφορά το κοινωνικό γίγνεσθαι και αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Για να μην πέφτουμε και συνέχεια από τα σύννεφα.
Η δεύτερη παγίδα, είναι να μοιράσουμε άμεσα τις ευθύνες, θεωρώντας ότι επιλύεται έτσι και το πρόβλημα που γεννάται, ότι με κάποιο τρόπο διευθετούνται όλα. Έτσι, όμως διαιωνίζουμε τα προβλήματα όσο δεν απαντάμε στις αιτίες και επιπλέον ενδέχεται να προκληθούν και νέοι διχασμοί όσο πολιτικοποιείται το ζήτημα των ευθυνών. Όχι ότι δεν είναι πολιτικό ζήτημα η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ασφάλεια των πολιτών, αλλά δεν είναι και τα πάντα υπόθεση της πολιτικής.
Από εκεί και πέρα, το κρίσιμο είναι να αναγνωρισθεί το πρόβλημα. Στην Ελλάδα υπάρχει για παράδειγμα μακρά πια ιστορία εκμετάλλευσης ανθρώπων όπως στα κυκλώματα του τράφικινγκ. Διαφαίνεται επίσης ότι οι γυναίκες βρίσκονται σε δύσκολη θέση και γίνονται θύματα επιθέσεων, βίας, ακόμα και δολοφονίας.
Αυτά τα ζητήματα αν δεν εντοπιστούν ως τέτοια, δεν θα επιλυθούν μαγικά. Κάτι πρέπει να κάνουμε συνεπώς. Από την εκπαίδευση στα σχολεία ως την ενημέρωση της κοινής γνώμης και την αποτελεσματική λειτουργία των κρατικών θεσμών, μία συνολική κινητοποίηση με επίκεντρο την υπεράσπιση και την υποστήριξη της ζωής των ανθρώπων.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
