Όταν σταδιακά μετά τον Μεσαίωνα, αλλά και πιο πριν, στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης όπως εδώ δίπλα μας στην Ιταλία, ανέβαιναν οι αστοί, οι έμποροι, οι τεχνίτες, άρχισε να διαφαίνεται και η δύναμη της «αξίας», η αξιοσύνη ως μία αρετή και μία ικανότητα (virtu) στην πρόοδο του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ο ικανός άνθρωπος, με τη δική του δουλειά, με τις ικανότητές του, μπορούσε να φτιάξει περιουσία και να παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην κοινότητά του, χωρίς να έχει ή να χρειάζεται τα κληρονομικά προνόμια των ευγενών ή των φεουδαρχών.
Ο «αυτοδημιούργητος» ήταν ο καινοτόμος άνθρωπος της εποχής του, ήταν μία τομή στη μέχρι τότε γνωστή ιστορία της πόλης, της χώρας, της εξουσίας. Και έχει μία σημασία να το αναφέρουμε, να ξεχωρίζουμε αυτές τις ιστορικές στιγμές μεταβολών που βέβαια κράτησαν αιώνες και δεν ήταν καθόλου εύκολες, γιατί μπορεί να χρησιμεύουν και σήμερα, γιατί μπορεί να δημιουργούν νέους δρόμους.
Σήμερα, που μοιάζει το χρήμα να παράγει κι άλλο χρήμα, οι εξουσίες να ανήκουν σε κλειστά συστήματα με τη λογική της λέσχης στην οποία η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε όμοιους, ομότροπους και αιώνια πειθήνιους σε μία τάξη πραγμάτων που ονομάζεται «φυσική», αλλά καμία σχέση δεν έχει με τη φυσικότητα.
Σήμερα που οι εξουσίες μοιάζει να οδηγούν τον κόσμο σε μία κρίση πίσω από την άλλη, οι άνθρωποι που μπορούν να παράγουν μόνοι τους αξίες, που εργάζονται πάνω στη δημιουργία και την πρωτοτυπία, που μοχθούν, οι άνθρωποι που ορίζουν τους εαυτούς τους και μεριμνούν για τον συλλογικό δρόμο, ίσως να πρέπει να δουν εκ νέου το ζήτημα της εξουσίας και ποιος ορίζει το μέλλον τους. Οι «κληρονόμοι» και οι εκ των άνω οριζόμενοι, τα έχουν κάνει μαντάρα και κάτι πρέπει να αλλάξει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
