Υπάρχουν έργα στην πόλη που έχουν αλλάξει τη φυσιογνωμία της και τη λειτουργία της. Από τον Βιολογικό Καθαρισμό και την αποχέτευση ως το υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ, τη διαμόρφωση της παραλίμνιας οδού ή τη δημιουργία του Πνευματικού Κέντρου. Προφανώς μπορούν να προστεθούν κι άλλα. Και σίγουρα τα έργα αυτά έχουν και υπογραφή αφού ταυτίζονται με δημάρχους ή δημαρχιακές θητείες, για όσα τουλάχιστον αφορούν αμιγώς τον δήμο.
Στην εποχή μας, η διαδικασία σχεδιασμού και υλοποίησης έργων έχει αλλάξει και προϋποθέτει περισσότερο τεχνοκρατικό χαρακτήρα, ενώ στα έργα πρέπει να περιλαμβάνονται και οι υπηρεσίες όπως με τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Επιβάλλεται επίσης η συνεργασία τοπικών, κεντρικών και ευρωπαϊκών αρχών, οπότε δεν είναι εύκολο και να αποδοθούν σε κάποιον ατομικά ως έργο του. Δεν είναι άλλωστε αυτό το ζητούμενο.
Το ζητούμενο για τον Δήμο Ιωαννιτών είναι να διατυπώσει ένα σχέδιο το οποίο να φέρνει μία μείζονα αλλαγή στην πόλη και να της δίνει νέο χαρακτήρα. Θα μπορούσε να είναι η δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου με Πάρκο Πυρσινέλλα και στρατόπεδο Βελισσαρίου, η οικολογική αποκατάσταση της λίμνης, αλλά και σύγχρονες υποδομές, όπως ένα νέο κτίριο Βιβλιοθήκης ή ένα νέο πολυθεματικό κτίριο για εκθέσεις και πολιτιστικές συλλογές και αρχεία, ένα σύγχρονο Μουσείο Πόλης. Κι εδώ θα μπορούσαν να προστεθούν προφανώς ιδέες.
Όμως, το να ασχολούμαστε πχ με νέα πεζοδρόμια, παγκάκια, παλιές πλατείες και γύρω γύρω από την πλατεία ή να προβάλλουμε αυτά τα οικτρά αποτελέσματα πχ της ανακύκλωσης την τελευταία δεκαετία, – τυχαία τα παραδείγματα- σημαίνει ότι έχει απωλεσθεί η δυνατότητα να φανταστούμε αλλιώς την πόλη. Και η δύναμη να την αλλάξουμε. Ακόμα περισσότερο όταν δεν παρεμβαίνουμε καν για μία βελτίωση των κοινωνικών όρων ζωής των κατοίκων της, υπό το δόγμα ότι η κοινωνική ζωή και η ταξική θέση «δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου».
Ιδεοληψίες από την ανάποδη, χωρίς όραμα. Παράγωγο και αποτέλεσμα ίσως της μακράς περιόδου κρίσης που βιώνει η χώρα από το 2009 ως τις μέρες μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
